ขอบคุณภาพสวย ๆ จากอินเตอร์เน๊ต
หยุดสังเกตเวทนาที่มาสิง
ความคิดที่ไม่นิ่งอิงสมอง
มันเข้ามาแนบชิดยึดจิตครอง
มันทำฉันหม่นหมองร้องไห้ดัง
รู้ยามนี้ปัญหามารุมเร้า
แต่ใช่เฝ้าทดท้อต่อความหวัง
พยายามกอบโกยโรยพลัง
เรียนและสู้อยู่ยั้งตั้งแนวทาง
แม้ล้มลุกคลุกคลานผ่านกี่รอบ
ขยันปลุกคำตอบมอบไม่ห่าง
ใช่เดียวดายเสมอจนเผลอคราง
ยังมีทางอีกยาวให้ก้าวไป
มีอยู่บ้างทางที่เดินบังเอิญผ่าน
ความขมหวานมารอพอ(ให้)แก้ไข
มีเหลือบลิ้นยุงหมัดกัดกินไคล
ไม่หวั่นไหวในชะตาสักนาที
ฉันไม่ปล่อยให้หัวใจได้พ่ายแพ้
จะไม่แม้ครวญครางหาทางหนี
อีกกี่ครั้งกี่รอบครอบทวี
เหลืออยู่นะศักดิ์ศรีในตัวตน
จึงไม่ยอมพ่ายแพ้ให้แก่ทุกข์
จะไม่จมเจ่าจุกสุขเพียงหน
จะไขว่คว้าชัยชนะมาปราบจน
และไม่ทนให้ชะตานั้นพาไป
ก็พอจะรู้บ้างอย่างความโศก
เพราะเป็นโลกมนุษย์ฉุดความใคร่
ด้วยรักโลภโกรธหลงไม่ปลงใจ
จึงตกลงบ่วงไฟอเวจี
ฉันผ่านสุขและทุกข์รุกหลายหน
แต่ก็ทนและสู้มาทุกที่
เคยร้องไห้เคยท้อพ้อบางที
ทั้งไม่มีความสนุกเลยสักวัน
ตอนนี้ฉันรับรู้ถึงความสุข
ที่มาปลุกปลอบจิตให้คิดฝัน
กับความจริงที่เราพบปะกัน
อยู่กับมันเสมอ เธอ...คือใจ
© พลอยตะวัน แพรอักษร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น