~**ตัดพ้อ ..ต่อว่า**~

๐ นี่ฉันคิดไปเองใช่หรือเปล่า

ที่เผลอเฝ้าคิดว่าเธอลืมเขาแล้ว

แต่ความเป็นจริงนั้นฝันไร้วี่แวว

เพราะดอกแก้วรักเคียงใช่เพียงปัน

๐ ดวงตาฉ่ำย้ำรอยสุดคล้อยเคลื่อน

ทุกครั้งเหมือนเธอเหงาคราวพบฉัน

รู้ใช่ไหม? ปวดร้าวราวไฟรัน

ที่เผลอรักผูกพันวันสองเรา

๐ มีเพียงตัวไร้ใจไม่รู้สึก

เมื่อเธอเฝ้าคอยนึกถึงแต่เขา

เหมือนลืมสิ้นรอยสร้างระหว่างเรา

สุดแสนเศร้าลึกลึกนึกเหมือนกัน

๐ ลองย้อนคิดสักนิดสะกิดหน่อย

คนนะที่อยู่คอยร้อยเก็บฝัน

ต้องอดทนทุกอย่างระหว่างวัน

ถามนิดเถิด..ที่ทนนั้นมันเพื่อใคร.../

แพรอักษร ๒๘/๐๒/๕๖