โลกกว้างใหญ่ยังไม่ใหญ่เท่าใจรัก
แบกก็หนักเหนื่อยขอพักสักเพียงครั้ง
สองมือเอื้อมไขว่คว้าหาพลัง
อยู่ที่ไหนความหวังฉันนั่งคอย
หากโลกนี้ไร้ความรักจะหนักไหม?
ต้องเฝ้าบอกดวงใจไม่ให้ถอย
จะเหน็บหนาวบางคราวร้าวหลุดลอย
ใจดวงเล็กจะร้อยสร้อยแสงจันทร์
แสงดาวพราวพร่างต่างดวงตา
เสียงคลื่นซัดสาดซ่าต่างเสียงสวรรค์
ลมระลิ่วลอยละลิบกระซิบกัน
ต่างสำเนียงเสียงพ่อฉันฝันละเมอ
เราสูญเสียพ่อไปไม่คืนกลับ
ชีพลาลับดับสิ้นชีวินเผลอ
นานนับสิบสิบปีที่ไม่เจอ
ใจฉันลอยคอยเก้อขอเพ้อครวญ
เฝ้าแหงนดูดวงแขชะแง้พักตร์
เห็นจันทร์ลอยคอยทักให้เดินหวน
มองดวงเดือนเลื่อนไกลไร้สีนวล
อยากให้ไออุ่นอวลหมุนทวนมา
พระจันทร์ส่องลมโบกไม้โยกไหว
มองเท่าไหร่ไร้ร่างย่างมาหา
เสียงนกกรวดพรวดพราดพาดเมฆา
ดูสง่าทุกช่วงท่วงท่างาม
ยินดอกไม้ร่ำร้องก้องสนั่น
แต่ว่าฉันเดินเดี่ยวเที่ยวไต่ถาม
จนจันทร์คล้อยเคลื่อนร่างบังเลือนราง
สงัดเสียงสำเนียงความเลียบท่ามไพร.
แพรอักษร ๑๐/๐๓/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น