เพราะว่า..รัก

วันเวลา

ระยะ ทาง

ความรู้สึก

เหงา

/เธอบอกฉันว่าเหงาฉันเข้าใจ

ไม่เป็นไรเพราะเธอคือผู้ถือสิทธิ

ที่จะเลือกหนทางวางชีวิต

เติมลิขิตความหวังในสังคม

/กี่ดวงใจเธอหวังทั้งคอยวาด

แต่เธออาจเคว้งคว้างร้างสุขสม

แม้จะมีเงินทองกองให้ชม

แต่ยากข่มทุกข์โศกวิโยคใจ

/จึงอยากให้เธอหันมาทางนี้

มองดูซีโลกสีดำในต่ำใต้

มีคนเหงา..เหนื่อย..ล้ากว่าใครใคร

งมอยู่ในโลกกว้างอย่างมืดมน

/หากเธอบอกว่าเหงาเขาเหงากว่า

อยู่กับเงามายาอันสับสน

มีชีวิตเพลี่ยงพล้ำต้องจำนน

กับวังวนขาดไร้คนไยดี

ยับเยิน..

/อกหักคราวนั้นมันคงยับเยิน

ยังเจ็บปวดเหลือเกินเดินไม่ไหว

เป็นทางแคบคดเคี้ยวแสนเปลี่ยวใจ

กระอักในอกเราเศร้าทุกครา

/คล้ายพลัดตกจากสวรรค์ชั้นแมนสรวง

กระเด็นร่วงหกคะเมนไม่เป็นท่า

ตกต้นตาลยังบอบช้ำธรรมดา

นี่เจ็บจนยากรักษากว่าทุกที

/เก๊าะอกหักคราวนั้นมันยับเยิน

ระหกระเหินเดินเดี่ยวเลี้ยวทุกที่

คนเก่าไปใหม่มาเสริมเริ่มทันที

ไม่มีทางได้ดีมีรักเลย

/ตอนแรกรักมักหวานปานตาลอ้อย

ชมดชม้อยทิ้งสายตามาเอื้อนเอ่ย

เป็นไมตรีหอมหวานยากผ่านเลย

ใช่เปรียบเปรยเอ่ยหลอกหรอกพี่ยา

/พอเนิ่นนานตาลอ้อยพลอยจะขม

เรื่องวันวานไม่เอ่ยชมบ้างเลยหนา

เขาหักอกดังเป๊าะปล่อยเกาะลา

ให้เราจมน้ำตาน้ำตาลเมา

/เก๊าะอกหักคราวนั้นมันยับเยิน

ถูกเขาเมินเดินจากฝากความเหงา

เราก็สวยเลือกได้ไม่ใช่เบา

แล้วจะเศร้าไปทำไม..ฉันไม่แคร์ อิอิ.../

แพรอักษร ๑๑/๐๖/๕๖

ขอบคุณภาพสวยๆจากอินเตอร์เน๊ต

คิดถึง...

/ฉันอยากจะส่งเพลงรักผ่านสายลม

ประจงพรมห่มใจให้คลายเหงา

หวังคีตารายล้อมช่วยกล่อมเกลา

ขับความเศร้าที่มาเยือนร้างเลือนไกล

/ตะวันหลบท้องฟ้าพาให้คิด

ใจเผลอติดเมฆทะมึนดำผืนใหญ่

ลมกระหน่ำหวีดวู่ลู่พฤกษ์ไพร

ฝนสาดใส่ใจสะอื้นชื้นเต็มทรวง

/อย๋ไหนหนอ..เธออยู่ไหน ใคร่ตามติด

เสียงดวงจิตคิดถึงซึ้งทุกห้วง

ความอาทรห่วงหาพาถามทวง

หรือฟ้าแกล้งจึงคอยหน่วงช่วงฝนเพลา

/ความคิดถึงที่มาพร้อมฟ้าฝน

ใครบางคนใจเจียนดับด้วยอับเฉา

หรือเป็นเพราะฟ้าครึ้มเมฆทึมเทา

นั่นหรือเปล่าปริศนายังคาใจ

/เมื่อตอนที่ไม่มีเธอแอบเผลอคิด

หากฟ้าร้องติดติดใครชิดใกล้

ในเมื่อเกลียดฟ้าคะนองต้องทำไง

จะวิ่งกอดซบใครเมื่อไร้เธอ.../

แพรอักษร ๑๓/๐๖/๕๖