ความเดิมตอนที่แล้ว
เสียงไอ้ทองแค้นเคืองที่โดนถีบ แต่ก็ไม่น่ากลัวอะไรนักแม้สองคนนี้เป็นคู่หู่กันมามีทะเลาะกันบ้าง เป็นธรรมดา ประสาเด็ก
“เออ ทีมึงถีบกูล่ะ ไม่พูดสักคำนะพอโดนเข้าบ้างมึงโมโหเลยนะไอ้เปรต”ตี๋ย้อนให้บ้าง
“เฮ้ย เล่นไรกันวะ เดี๋ยวฉันเล่นด้วยคน”ฉันส่งเสียงไปก่อนเพื่อแยกพวกมันไว้ไม่งั้นเดี๋ยวหมดสนุก
“เย้ๆ พี่เมกูมาแล้ว ไอ้ทอง...”
หึ หึ
ฉันอดยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อได้ยินเสียงมันแสดงท่าทางดีใจ
“พี่เมกูด้วย ไอ้หอก...”เอาล่ะสิ มันเริ่มกันอีกแล้ว
“พอๆๆ เลย” เสียงเจนเพื่อนรุ่นเดียวกับฉันร้องห้ามเสียก่อนแต่พวกมันก็ยังไปต่อแถวกระโดดถีบกันต่อ
ตูม...ตูม..
“โอ้ย....”
“ฮ่า ฮ่า กูจะบ้าก่ะไอ้พวกนี้ เมๆ ทางนี้”
เจนกับจุ๋มนั้นหัวเราะขำเจ้าพวกเหลือขอนี้ทั้งสองหันมากวักมือเรียกให้ฉันไปร่วมวง โดยมีผ้าถุงทำลูกโป่งติดตัวคนๆ ละลูกซึ่งไม่ห่างจากฝั่งนักการทำลูกโป่งแบบนั้นไม่ยาก ฉันตัดสินใจในนาทีนั้นว่า จะไม่เล่นกระโดดถีบกับเจ้าพวกนั้นแล้วและคว้าผ้าถุงมาจัดการสวมแบบกระโจงอกแต่ไม่ยอมถอดกางเกงชั้นใน
เมื่อพร้อมแล้วก็ไปเตรียมตัวกระโดดพร้อมกับกางผ้าถุงออกเท่านั้นก็ได้ลูกโป่งสมใจแล้ว คราวนี้ก็ใช้ขาตะกุยน้ำเพื่อให้ลูกโป่งลอยไปทางที่ทั้งสองอยู่
“อ้าว! พี่เมไม่เล่นกระโดดถีบแล้วเหรอ”ตี๋ยกมือลูบหน้าไล่เอาน้ำที่เกาะออก ถามดังๆ
“เออ ไม่เล่นล่ะ ไม่อยากรังแกเด็กโว้ยฮ่า ฮ่า”เจนตอบแทนฉันอีก
คลื่นจากน้ำที่เล่นกระโดดถีบกันคอยแต่จะลากให้ออกไปกลางลำคลองอยู่เรื่อยต้องใช้ขาคอยกระทุ้งน้ำพยุงให้อยู่กับที่
“เม แกรู้เรื่องลุงอรุณแล้วใช่มั๊ย? ”จุ๋มถาม
“อืม! รู้แล้ว ไอ้ตี๋บอกมันบอกว่าแกตายโหงเหรอจุ๋ม”
“ฮื่อใช่ น่าสงสารแกนะไม่น่าตายเลยคนใจดีหายาก คนที่อยากให้ตาย ไม่ตาย คนที่ไม่อยากให้ตายท่านยมรีบมารับไปเร็วจังเลย”เจนบ่น
“ปากแกนะเจน เดี๋ยวเถอะคืนนี้ได้ต้อนรับท่านในฝันแน่ ดีไม่ดีจะมารับไปรับใช้ส่วนตัวอีกโลก”ฉันแหย่เจนไปอย่างงั้นแหล่ะไม่จริงจังนัก แต่ผลตอบกลับคืนเจนมันกลัวจริงๆ รีบกระทุ้งน้ำมาซ่ะชิดทีเดียว
“นี่แน่ะๆ เม ปากแกดีนัก”เมื่อเข้ามาถึงยกมือมาทุบไหล่ฉันผลคือลูกโป่งแฟ๊บทันที
“เอ้ย! แล้วกันโธ่เอ๋ยนังเจน ต้องไปทำใหม่เลย”พูดจบก็หมุนร่างกลับขึ้นฝั่งไปกระโดดทำลูกโป่งมาใหม่
“จุ๋ม แกว่าเขาจะตั้งศพที่ไหนเขาจะเอากลับมาโรงสีหรือเปล่า”
“น่าจะนะ เพราะลุงอรุณแกรักโรงสีนี้มาก”ฉันตอบไปตามที่รู้มา
เราเล่นน้ำกันอีกหน่อยก็รีบขึ้นเพราะฟ้ามืดแล้ว พอดีกับที่โรงสีมีเรือมาจอดสีห้าลำที่ท่า มีคนจำนวนหนึ่งทยอยขนของที่อยู่ด้านท้ายเรือขึ้นลำเลียงบนท่า ฉันกับเพื่อนจึงว่ายน้ำเข้าฝั่ง
“เอ้ยเจน นั่นเขานำศพกลับมาแล้วเหรอวะ”ฉันรีบถามน้ำเสียงร้อนรนนิดๆ
“ไม่น่านะสงสัยขนของมาเตรียมงานหรือเปล่า เรากลับกันเถอะ มืดแล้ว เดี๋ยวคงรู้หรอก”
“อืม...ไปสิ”
“พี่เม นั่นเขานำศพกลับมาแล้วเหรอพี่บรื่อ..”
ดูมันค่ะพี่น้องดูมันหลอกฉันกับเพื่อนที่ยังว่ายอยู่ในคลอง แล้วพวกมันยืนบนฝั่ง หากสลับกันป่านนี้พวกมันคงร้องไห้ไปแล้ว
“แกไอ้ตี๋ ไอ้เปรต อยากตายเหรอ? ”ฉันชี้หน้ามันมาจากคลองแต่พวกมันไม่สะเทือน กลับหัวเราะกันอย่างครึกครื้น พอเจนขึ้นฝั่งได้สามสี่คนมันรีบคว้าเสื้อผ้าวิ่งทั้งตัวล่อนจ้อนแบบนั้นแหล่ะกลับบ้านปล่อยให้ฉันอยู่กับเพื่อนเพียงสามคน
“ไปเว้ยพวกเรา เดี๋ยวพี่เมกับพี่เจนพี่จุ๋มปากตะไกรขึ้นจากน้ำ จาพากับเจ็บตัวเปล่าๆ เปลี้ยๆ กูยังไม่อยากตายโว้ย”
******************
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ก้มกราบบ่อยๆจะช่วยลดความทระนงลงได้บ้าง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น