เมื่อตะวันสาดแสงมาแต่งเช้า
ไยความเหงาทอดเงามาให้เห็น
ได้รู้รสพรากจากอย่างยากเย็น
เหมือนจะเน้นความฝันเลื่อนลอย
ความรู้สึกลึกลึกยังนึกหวัง
ช่วยกอดฉันอีกสักครั้งหรือฟังถ้อย
มองสายฝนโปรยปรายหมายกลบรอย
ทีละน้อยจนครบจบฤดู
เธอพาร่างย่างมาเยือนยามเพื่อนร้อน
มอบไออุ่นอาทรคอยเคียงคู่
แผ่วเบาบางย่างเยื้องชำเลืองดู
แล้วจู่จู่ก็วับหายกายนุ่มนวล
บอกความจริงกับฉันนั้นสักนิด
ถึงดวงจิตปรารถนาอย่าผันผวน
จากทรวงลึกผลึกคำนำกระบวน
จะรัญจวนเพียงใดหนอใจเรา
อยากรู้ว่ารักกันนั้นเท่าไหร่
ช่วยตอบจากหัวใจอย่าให้เขลา
ไม่อยากนึกไปเองเกรงใจเบา
กลัวความเศร้ามาเยือนอยู่เดือนปี
รู้จักฉันหรือเปล่าเล่าอยากถาม
ด้วยนิยามความสว่างทางสดศรี
ทั้งมืดหมองครองค่ำย่ำราตรี
เธอ..ผู้ที่ช่วยดึง ถึงไม่เซ
เรามีกันและกันนั้นเสมอ
ใช่เพียงเพ้อว่ารักแล้วหักเห
เพราะดวงจิตปั่นป่วนและรวนเร
กับเสน่ห์มายานางฟ้าวาง..ฯ
© พลอยตะวัน แพรอักษร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น