รัก และ คิดถึง...แม่

วันสำคัญผันมาอีกคราครั้ง

ทุกปีเราก็ยังหวังเห็นหน้า

จะกอดกายจูบแก้มกี่ครั้งครา

มิระอาอิ่มใจใคร่อยู่เคียง

ป่านฉะนี้แม่เราจะเหงาไหม

อยู่ผู้เดียวในแดนไกลไร้แม้เสียง

มีแต่คำร้องเร่เห่ตรงระเบียง

กับสำเนียงปลอบโยน ตอนโน้นมา

ยังมีภาพแม่ติดจิตสำนึก

ยังระลึกถึงเสมอละเมอหา

ยังมีแม่ในใจตลอดเวลา

ยังเผลอร้องมองฟ้าบางราตรี

สุข..ทุกข์ อยู่ที่ใจ

ขอบคุณภาพสวย ๆ จากอินเตอร์เน๊ต

หยุดสังเกตเวทนาที่มาสิง

ความคิดที่ไม่นิ่งอิงสมอง

มันเข้ามาแนบชิดยึดจิตครอง

มันทำฉันหม่นหมองร้องไห้ดัง

รู้ยามนี้ปัญหามารุมเร้า

แต่ใช่เฝ้าทดท้อต่อความหวัง

พยายามกอบโกยโรยพลัง

เรียนและสู้อยู่ยั้งตั้งแนวทาง

แม้ล้มลุกคลุกคลานผ่านกี่รอบ

ขยันปลุกคำตอบมอบไม่ห่าง

ใช่เดียวดายเสมอจนเผลอคราง

ยังมีทางอีกยาวให้ก้าวไป

มีอยู่บ้างทางที่เดินบังเอิญผ่าน

ความขมหวานมารอพอ(ให้)แก้ไข

มีเหลือบลิ้นยุงหมัดกัดกินไคล

ไม่หวั่นไหวในชะตาสักนาที

ฉันไม่ปล่อยให้หัวใจได้พ่ายแพ้

จะไม่แม้ครวญครางหาทางหนี

อีกกี่ครั้งกี่รอบครอบทวี

เหลืออยู่นะศักดิ์ศรีในตัวตน

จึงไม่ยอมพ่ายแพ้ให้แก่ทุกข์

จะไม่จมเจ่าจุกสุขเพียงหน

จะไขว่คว้าชัยชนะมาปราบจน

และไม่ทนให้ชะตานั้นพาไป

ก็พอจะรู้บ้างอย่างความโศก

เพราะเป็นโลกมนุษย์ฉุดความใคร่

ด้วยรักโลภโกรธหลงไม่ปลงใจ

จึงตกลงบ่วงไฟอเวจี

ลาที ความระทม

ไม่อยากฝืนคืนกลับปรับตัวใหม่

เพราะลึกลึกแล้วในใจมิได้รัก

ตลอดวันและเดือน เลื่อนหลัก

ก็ตระหนักเสมอเลิกเพ้อฝัน

เราต่างคนต่างเป็นเช่นก่อนเก่า

จะไม่เศร้าไม่หมองปองอย่างนั้น

ไม่อยากเปลี่ยนแปลงตัวอยู่เหมือนกัน

ให้ทุกอย่างของวันจัดสรรมา

รู้...ฉันรู้ตัวเองดีมีคนรัก

ก็ตระหนักไม่ยากเกินใจอ่อนล้า

หลายครั้งหลายหนผ่านม่านน้ำตา

ตอนนี้จึงอยากลา ความระทม

ชีวิต ติดบ่วงกรรม

จะยื้อยุคฉุดความตายที่หมายคร่า

กระชากดวงวิญญาณ์หาคืนไม่

กี่ลมลวงบ่วงกรรมเซาะซ้ำใจ

กี่ชาติเกิดก็หมกไหม้..ในกงเกวียน

ต้องปลดปล่อยชีวาอย่าได้คิด

ไม่ยึดติดปัญหากล้าผันเปลี่ยน

บทละครคือกฏธรรมย้ำต้องเรียน

รู้อยู่มันวนเวียน เพียรจดจำ ฯ

© พลอยตะวัน แพรอักษร

๐๐๐ ตัวฉัน ๐๐๐

ขอบคุณภาพสวย ๆ จากเพื่อนในเฟส

นี่คือตัวของฉัน... เธอรู้ไหม

ฉันเป็นฉันไม่เหมือนใครใช่ยอกย้อน

ทั้งไม่คิดทำร้ายใครเขาก่อน

ที่โอนอ่อนเพราะแรงกำลังล้า

เพราะเป็นเพียงมนุษย์สุดจะรู้

มิใช่ผู้หญิงแกร่ง แข็งและกล้า

เป็นเพียงคนเดินดิน ที่ธรรมดา

ที่พูดจาเรียบง่าย ใช่มายใคร

เหมือนจะเป็นคนเฉยเปิดเผยยาก

รักมิมากเล่ห์กลจนหวั่นไหว

เป็นคนที่เข้มแข็ง เรื่องหัวใจ

เป็นหญิงไทยอย่างไร ก็อย่างนั้น

อาจจะเพราะชอบคิด จึงผิดบ่อย

และไม่ค่อยอ่อนหวาน ขวานผ่าหวัน

ไม่ยอมแพ้ชะตาเพียงว่าวัน

อยากล่าฝันมาครองในห้องทรวง ฯ

© พลอยตะวัน แพรอักษร
02/05/58

*ละคร..รัก*

เพราะว่าใจนี้รัก เกินหักห้าม

ยังคงถามข่าวคราว มิหยุดหย่อน 

ใช่ห่างเหินห่วงหาคอยอาทร

ความอาวรณ์มีเสมอก่อนเธอไกล

มีเพื่อนพ้องน้องพี่ที่คอยถาม... 

ก็ตอบตามความจริงมินิ่งไว้

เรา.จาก...กันเกินจะหักเหดวงใจ

แต่ ต้องทำอย่างไรเมื่อไร้เธอ

บอกไปเพียงแค่นั้นฉันนึกได้

จากก้นบึ้งทรวงในจิตไผลเผลอ

ชีวิตคว้างร้างคนคอยปรนเปรอ

ฝันละเมอเพ้อจนหลับ กับดวงแด

ได้รู้จักชีวิตขีดอีกฉาก

เงาความมืดเข้ากระชากลากมาแผ่

กับค่ำคืนแสนเหงาเขาไม่แล

ดูย่ำแย่มากมายในสายตา