/เมื่ออุษาส่องสาดวาดขอบฟ้า
ได้เวลาของเราที่เฝ้าฝัน
หอบชีวิตก้าวย่างอย่างทุกวัน
ไล่คว้าฝันตามหัวใจที่ใฝ่ปอง
/นั่งมองนกผกผินบินไปทั่ว
ไม่เกรงกลัวแม้ไกลใจไม่หมอง
เหมือนจะเตือนว่าชีวิตลิขิตครอง
นั้นจะต้องต่อสู้รู้ดิ้นรน
/ก็ชีวิตเรานี้มีเยอะแยะ
จำข้องแวะอยู่เสมอทุกแห่งหน
มีเกิดดับนับเนื่องเรื่องของคน
จะสับสนทำไมให้ทรมาน
/มันอยู่ที่หมายมั่นฝันแบบไหน
จะติดตามฝันใดให้สุขศานต์
มีสดใสมีหมองหม่นอนธการ
สอดประสานให้เห็นเป็นธรรมดา
/ตราบแผ่นฟ้าผืนดินมิสิ้นสูญ
ความอาดูรอาจรออยู่เบื้องหน้า
มีเงื่อนปมมากมายที่ทายท้า
ขอเพียงอย่ายอมแพ้แม้ความตาย
/เห็นแสงรักของตะวันหันสาดส่อง
เป็นครรลองว่าชีวิตลิขิตหมาย
อย่าไปตรมกับความเศร้าเหงาเดียวดาย
จนสุดท้ายไร้สิ้นแม้กลิ่นมัน
/ลองไตร่ตรองใคร่ครวญทวนอีกรอบ
ใครมามอบรางวัลให้ปั้นฝัน
มีชีวิตแค่ครั้งเดียวเหมือนเหมือนกัน
สะพรึงพรั่นไปทำไมฝันให้พอ...ฯ
แพรอักษร ๒๗/๐๕/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น