บางเวลาพาใจให้อยากรู้
ความเป็นอยู่ทุกตอนเหมือนสอนฉัน
เฝ้าเกาะติดตามดูอยู่ทุกวัน
ใครนะใครที่เธอปันฝันให้ครอง
คอยเดินผ่านชำเลืองแลชะแง้ข้าง
ทำทุกทางดุจเงาไร้เศร้าหมอง
แต่สุดช้ำยากทำใจให้ทนมอง
เพราะในห้องนั้นมีคนเธอบ่นรอ
ฉันคงเป็นแค่คนบุคคลหนึ่ง
ไม่มีใครจะซึ้งให้ถึงง้อ
ความเมินเฉยที่บอกยอกอกพอ
ครั้นจะพ้อว่าอึดอัดกลัวขัดใจ
ฉันก็แค่คนหนึ่งซึ่งแอบรัก
ลงสมัครมานานยากผ่านให้
เธอไม่มอบรักคืนคงฝืนไป
นั่นก็สุดแล้วแต่ใจของตัวเธอ
ฉันจะจมความคิดลิขิตฝัน
อยู่กับวันเวลานี้เสมอ
ฉันสุขใจได้รักเพียงละเมอ
นอนแอบเพ้อจนจุกทุกข์...ก็พอ
นี่มันคือความสุขปลุกปลอบฉัน
ที่มีให้ทุกวันใช่มั่นขอ
แม้นสิ้นใจไม่ได้เคียงก็เสี่ยงรอ
เธอไม่รักก็ไม่ง้อ...ไม่ท้อตาม..ฯ
© พลอยตะวัน แพรอักษร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น