เหมือนนกน้อยไร้รังนั่่งผ่อนพัก
เหมือนเรือหักหมุนคว้างกลางวิถี
เหมือนว่าความโหดร้ายมากมายมี
เหมือนไม่จากสักที มีมากจัง
มีความฝันเคยก่อต่อเมื่อก่อน
ยากจะย้อนคืนกลับนับถอยหลัง
วานนี้นะยังมากมายพลัง
ตอนนี้หมดความหวัง ยังไม่คืน
แต่ก็พร้อมจะลุกขึ้นสู้ใหม่
บวกกำลังแรงใจมิตรได้ชื่น
ไม่พะวงหลงฝันมั่นหยัดยืน
ยิ้มกลบกลืนขืนข่มทุกข์ตรมไกล
ด้วยเพราะมีแสงหม่นปะปนทั่ว
ดำขะมุกขะมัวจนกลัวไหว
มากระชากลากลงลึกอย่างไว
หมดหรือ?ทางเดินไปของใจเรา
แม้โดดเดี่ยวเปลี่ยวอยู่สู้ลำพัง
แต่ก็มีความหวังบนฝังเคล้า
ปลุกปลอบใจใส่รักผ่อนหนักเบา
ความหงุดหงิดรุมเร้า เหงาจะคลาย
ทอดสายตายืนมองจ้องพื้นขอบ
ที่รายรอบด้วยพรรณไม้หลากหลาย
จวบพลบค่ำแสงนวลชวนมลาย
อีกไม่ช้าก็หาย ตอนสายคืน..ฯ
© พลอยตะวัน แพรอักษร
04/10/57
04/10/57
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น