@...รอคอย...@ * ....เพื่อพบเจอ....*

..เมื่อรักที่บริสุทธิ์,สะดุดแล้ว

พรหมลิขิตขีดแนวพาแจวหนี

พรากไปให้-ใครอื่นชื่นชีวี

ทำร้ายซึ่งหนึ่งฤดีให้ระทม

..ฤาจะยอมน้อมรับกับลิขิต

ของพรหมผู้อำมหิตพาติดหล่ม

กับแรงฤทธิ์พิศวาสคอยปาดคม

เฉือนอารมณ์ความรักจนหักราน

..ไม่ยอมล้มก้มตัวค้อมหัวให้

กุมดวงใจหมายมุ่งตัดฟุ้งซ่าน

มั่นในรักผูกพันเป็นสันดาน

ทุกลมปราณออกเข้าเฝ้าคะนึง

..คือความนัยให้พบสิ่งหลบเร้น

เปรียบดอกไม้หอมเย็นให้เห็นซึ่ง

-กลิ่นที่ดอมหอมว่าควรตราตรึง

รู้กาลซึ่งถึงกาลเมื่อมาลย์วาย

..ควรคิดถึงคะนึงหาแต่ครา-ที่

ได้ดมดอมหอมนี้ยังมิหาย

ยามดอกร่วงหล่นหล้าปนหญ้าตาย

มิต้องหมายชม้ายมองให้หมองจินต์

..เปรียบไฉนไยช้ำต้องจำไว้

สุขเท่าใดไยเหมือนลบเลือนสิ้น

ทุกข์ทำลายให้สุขร่วงคลุกดิน

คงเหลือทุกข์ให้ถวิลทั้งสิ้นเลย

..กลีบดอกเอ๋ยโรยล่วงดั่งทรวงเศร้า

นับแต่พรากจากเจ้า-วันเจ้าเผย

ที่..จำใจต้องห่างแต่ร่าง..เอย

แต่ความรักที่เคยไม่คลอนแคลน

..จำความรักเคยรักอย่างมากได้

เก็บซ่อนไว้ในทรวงอย่างหวงแหน

ใช้คิดถึงยามห่างต่างตอบแทน

ทรวงมั่นหมายคือแดนสุขาวดี

..จำสัญญาครานั้นที่มั่นหมาย

หากสองเราต้องตายกลายเป็นผี

แสงประทีปอธิษฐานในมาน..มี

คงนำทางเรานี้..สู่ที่ควร

..มวลกลิ่นหอมในฤดีมิมีลด

ดวงใจยังจำจดได้ครบถ้วน

ว่ากลิ่นแก้มนวลนั้นครารัญจวน

ใจปั่นป่วนยิ่งแล้วดวงแก้วงาม

..ความรู้สึกเช่นนี้หลายปีผ่าน

คลับคล้ายว่าวันวานที่กาลข้าม

ยังรอคอยหวนคืนความชื่นบาน

ด้วยดวงจิตพิษฐานพ้นกาลคอย

..........๐๐๐พันคม๐๐๐..........

...............28.7.55...............

................จบ...................

/ผ่านมาฟังคำวอนอ้อนให้คิด

รักที่เคยแนบชิดสนิทถ้อย

พรหมลิขิตขีดเขียนเวียนรูปรอย

บัดนี้เริ่มล้าถอยเพราะคอยนาน

/อย่ามาบอกใจพรากจากกันแล้ว

เหมือนเปิดแนวแผลใหม่ใคร่ประหาร

บดขยี้ใจดวงเก่าให้ร้าวราน

จนสังขารผ่ายผอมด้วยตรอมตรม

/จะไม่ยอมน้อมรับกับชีวิต

ไม่ยอมให้พรหมลิขิตพาจิตล่ม

ขอยื้อแย่งแบ่งสุข-ทุกข์ระทม

มาอุ้มสมแบ่งสรรปันใจเรา

/ไหนใครบอกไม่ยอมค้อมหัวให้

ตราบหัวใจพร้อมคลุมอุ้มใจเฉา

ปลูกต้นรักรักภักดีคล้ายมีเงา

ทุกลมปราณขานเข้าเฝ้ารำพึง

/นั่นคงเป็นความนัยบอกให้รู้

เหมือนความรักนักสู้ดูแล้วทึ่ง

เปรียบแมลงดมดอกไม้มิได้ดึง

เพียงเคลียเคล้าด้วยคะนึงคิดถึงนวล

/ใจน้องคิดถึงฝันวันมีพี่

ทุกเวลานาทีที่ริมสวน

ยามนั่งร้องรำพันหวั่นไหวครวญ

ที่ปากทางตรงควนก่อนด่วนลา

/อย่าไปจำคำคนจนจ่อมจุก

ให้ร้อนรุกรุมหวังเพราะกังขา

ใจเติมสุขใจก็สวยด้วยศรัทธา

ใจจมทุกข์ใจก็บ้าพร่าผลาญทรวง

/อกเราเอ๋ยอย่าตรมจมรอยเศร้า

ทิ้งความทุกข์ก่อนเก่าเฝ้าคอยหวง

ที่ผ่านมาให้ผ่านไปอย่าใฝ่ทวง

จนมันหน่วงใจช้ำเกินกล้ำกลืน

/มีความรักมากมายความหมายล้น

ปล่อยให้พ้นอกเราอย่าเฝ้าฝืน

อย่าไปคิดถึงมันหันลุกยืน

คว้าแต่ความหวานชื่นมาตื่นตา

/ยังจำคำสัญญาเคยว่าไว้

ว่าสองเราเมื่อไกลไม่เห็นหน้า

จดจำคำอธิษฐานครั้นนานมา

ไว้เผื่อเดินมาพบสบตากัน

แพรอักษร ๐๕/๐๘/๕๖

ขอบพระคุณบทกลอนของพี่พันมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ