อยู่คนเดียวเปลี่ยวเปล่าเฝ้าคิดถึง
คนที่ซึ่งทำให้ใจร้องร่ำ
คิดถึงเขาเฝ้าเพ้อละเมอประจำ
ทุกคืนค่ำขอสักนิดคิดถึงเธอ
อยากจะลืมชื่อเขามิเข้าใกล้
แต่หน้าเขากลับลอยให้เห็นเสมอ
จดจำคำพูดเขาคราวปรนเปรอ
แค่เขาเผลอปากหวาน ทำซ่านทรวง
ก็ความรักของฉันนั้นมีมาก
และก็ยากจะผลักจนชักหวง
รู้ทั้งรู้เขาไม่รักดักถามทวง
ตามเป็นห่วงเช้าเย็น มิเว้นวัน
*ฉันต้องทำอย่างไรให้ลืมเขา
ไม่เจ็บปวดรุมเร้าอย่างตอนนั้น
หรือฉันต้องตรอมตรมซมนิรันดร์
แม้แต่ฝันก็ยากกระชากมา
**ยากจะทำใจลืมความดื่มด่ำ
ฉันจะทำได้ไงไม่ไขว่หา
ทุกนาทีมีเพียงเขาในอุรา
จนอ่อนล้าโรยแรง ทิ่มแทงใจ ฯ
แพรอักษร 26/08/57
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น