ความเดิมตอนที่แล้ว
“พรุ่งนี้มีทัศนศึกษาเราจะไปกันที่สวนสัตว์เขาเขียวล่ะวี ต้องสนุกแน่ๆเลย”ปภาวดีเดินเข้ามาหาบอกด้วยรอยยิ้ม เพราะวันนี้ไม่มีกิจกรรม รตาแม้จะเงียบไปคุยน้อยลง แต่ก็ยังมาเข้ากลุ่มบางครั้ง
“ดีจังเลยนะวดีคิดถึงศิลาจัง”วีรนุชตื่นเต้น และคิดถึงเพื่อนไปด้วยพร้อมกัน นานๆจะไปไหนมาไหนด้วยกันที่โรงเรียนแบบนี้สักที่
“ฮื่อ..ใช่วันนี้เดี๋ยวเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน พรุ่งนี้มาแต่เช้านะวี รตาบายจ้ะ”ปภาวดีทักทายก่อนจะกลับไปนั่งโต๊ะเรียนอีกวิชาหนึ่ง
คืนนี้หล่อนจะสวดมนต์แผ่เมตตาบทใหญ่จะได้นอนหลับสบายตลอดจนถึงเช้าเหมือนทุกคืน
๐๗.๐๐ น.
“เอ๊า...ขึ้นรถ เจ็ดโมงครึ่งตรงรถจะออกจากที่นี่ นะใครตกรถอย่ามาโอดครวญทีหลังล่ะ”
คุณครูประกาศให้ทุกคนขึ้นรถเมื่อรถเปิดประตู
“ว๊ายอาจารย์ มาจับหนูทำไม? ”เสียงของเพื่อนโวยอยู่ด้านหลัง วีรนุชหันไปมองนิดหนึ่ง
“ก็เธอโม้มากเกินไปน่ะสิ”ครูไพศาลบอก
วีรนุชเดินตามเพื่อนๆ ขึ้นรถ แต่ยังไม่ทันไปถึงบันไดเกิดอาการอยากจะคายของเก่าออกมา ต้องรีบยกมือปิดปาก
“วีรนุช เธอเมาตั้งแต่ยังไม่ขึ้นรถเลยหรือนี?”เสียงถามดังมาจากครูจินตนาที่ชะโงกหน้าออกทางหน้าต่างด้านหน้าหล่อนรีบเดินไปทางห้องน้ำ ปภาวดีกับรตาเดินตามมาติด
“วี เธอเป็นอะไรไปหรือ?”รตามองด้วยใบหน้าสงสัยปภาวดีเดินเข้าไปลูปหลังตอนที่โก่งคอจะอ๊วก
“หน้าซีดเชียววี”รตาบอกเพื่อน
วีรนุชโก่งคออ๊วกเอาเศษอาหารออกไปได้สักครู่จึงบ้วนปากแล้วเงยหน้ามองเพื่อนรักทั้งสอง
“พวกเธอไปกันเถอะเราจะไปนอนที่ห้องพยาบาล สักครู่ หากดีขึ้นค่อยโทรหาคุณพ่อมารับตอนเย็นหรือไม่แน่พวกเธออาจจะกลับมาก่อนคุณพ่อฉันมาก็ได้นะ”บอกให้เพื่อนคลายกังวล
“เธออยู่ได้แน่นะวีมีอะไรก็ไปที่ห้องพักครูนะวี”ปภาวดีสั่งก่อนจะวิ่งไปขึ้นรถเพราะเวลาไม่มีแล้ว
ไม่นานรถทัศนศึกษาก็ทยอยกันวิ่งออกไปจากโรงเรียนทีละคันจนหมดวีรนุชยืนมองทางหน้าต่างอย่างเสียดาย
ไม่นาน
อา..!
ดูสิ..พอเขาไปกันหมดแล้วอาการก็ไม่มีอะไรหล่อนอุตส่าห์ ตั้งใจว่าจะใช้โอกาสนี้ทำความสนิทกับเพื่อนทุกคนเสียหน่อย
เดินกลับไปนั่งที่ขอบเตียงรู้สึกเหงาๆ เซ็งๆ จนไม่รู้จะทำอะไร กระเถิบขึ้นไปเอนหลังพิงขอบเตียงด้านบนปล่อยใจลอยล่องไปเรื่อย
‘คุณนิลนาถ ปานน้อยก็คงจะเหมือนเราสินะ ที่ต้องอดไปทัศนศึกษา แถมต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวอีก’
ที่นี่..!
หญิงสาววางมือบนที่นอนก่อนจะสะดุ้งถอยผละเกือบตกเตียง ใบหน้าซีดเผือดตัวสั่นระริก เหงื่อไหลหยดลงมา
‘หรือว่า..! ที่เราต้องอยู่ที่นี่ก็เพราะคุณนิลนาถ? เพราะคุณนิลนาถต้องการให้เราเป็นเหมือนเธอเหมือนที่อยากให้คุณริญลดาอยู่ด้วย’
วีรนุชพึมพำเสียงสั่นความหวาดหวั่นพุ่งขึ้นจนนั่งและอยู่ไม่ได้
หญิงสาวผวาวิ่งออกจากห้องตรงไปทางห้องพักครูอย่างเร็ว
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ก้มกราบบ่อยๆจะช่วยลดความทระนงลงได้บ้าง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น