ความเดิมตอนที่แล้ว
วีรนุชมองคนนั้นทีคนนี้ทีด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย เพราะผีถ้วยแก้วเอย วิญญาณพเนจรเอยภาพถ่ายติดวิญญาณอยู่ ล้วนเป็นสิ่งที่หล่อนไม่เคยคิดว่าจะได้พบเห็นเคยนึกว่ามีแต่ในทีวีและหนังสือเท่านั้น ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกับตัวเองเลย
ศิลายกมือพนมขึ้นเหนือเทียบอก ปากขมุบขมิบ
สาธุหากวิญญาณของคุณนิลนาถยังอยู่ที่ห้องนี้ ได้โปรดปรากฏร่างด้วยเถอะ...!
ในวันที่ใกล้จะเปิดเทอม
กริ๊งงง...
“ฮัลโหลวี..! เราล้างฟิล์มเสร็จแล้วนะ อยากดูหรือเปล่า?”เสียงศิลาดังมาตามสายด้วยความตื่นเต้น ชวนให้อยากดูรูปขึ้นมาบ้างแม้ในใจจะเกิดความกลัวแต่ความอยากเห็นมีมากกว่า
“เดี๋ยวเราออกไปนะศิลาเธออยู่ที่ไหนเหรอตอนนี้”ตอบกลับอย่างตื่นเต้นไม่แพ้กัน
“เราอยู่ที่ร้านแมคโดนัล ไม่ไกลจากบ้านเธอหรอกจ้ะออกมาสิ วดีกับรตาก็มานะ เราเลยโทรบอกวีนี่ล่ะ”เสียงศิลาชวนและตอบคำหล่อนชัดเจน
“โอเคจ้ะ เดี๋ยวเจอกันนะ บาย”วีรนุชวางสายและเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนชุดใหม่ ก่อนจะเดินลงไปขออนุญาติจากมารดา
วดีกับรตามากันแล้ว ไม่นานวีรนุชก็โผล่ที่ประตูทางเข้า
“วีมาแล้ว”บอกเพื่อนทุกคน “วี.! ทางนี้จ้ะ”ศิลาเรียกเบาๆ จากชั้นสอง
เท่านั้นวีรนุชก็เดินขึ้นไปข้างบนเห็นรตาและวดีนั่งดูรูปอยู่ก่อนแล้ว ทั้งหมดหันมายิ้มรับเพื่อน
“มีวิญญาณด้วยนะวี มาดูเร็ว”รตาน้ำเสียงตื่นเต้นเมื่อหล่อนเดินไปใกล้
ศิลาลุกขึ้นยิ้มทักทายตอบมาพร้อมชายหนุ่มที่ยืนขึ้นเคียงกัน“กำลังคอยอยู่เลย”
“หวัดดีจ้ะศิลา รตาวดีและก็..”ร้องรับคำทักทายจากเพื่อนเสียงใส
“มาๆนี่เลยวี นี่พี่วิมเป็นเพื่อนพี่มณีพี่สาวเราเป็นคนล้างฟิล์มพวกนี้จ้ะ”แนะนำเพื่อนด้วยรอยยิ้มเบิกบานก่อนหันไปทางชายหนุ่ม“พี่วิมนี่วีรนุชเพื่อนศิลานะคะ”
“พี่เทออกมาดีกว่า จะได้หยิบถนัดไง”วิมเทรูปในเป้ออกมาบนโต๊ะให้สาวๆเลือกหยิบขึ้นมาดู
“ค่ะพี่วิม อ้อ..! วีทานอะไรมารึยังจ้ะ?”พยักหน้าให้ชายหนุ่มก่อนจะหันไปถามเพื่อนเมื่อสายตาเหลือบเห็นจานที่วางอยู่อีกโต๊ะใกล้ๆ
“เรียบร้อยแล้วล่ะจ้ะศิลาแล้วทางนี้วีคงไม่ต้องถามหรอกนะ เห็นๆ กันอยู่”กล่าวบอกเพื่อนแกมหยอก
“แหะๆ จ้ะ ก็เห็นแล้วนี่”ยิ้มเจื่อนๆ เมื่อเพื่อนแซวมา
“เราถ่ายไปสิบม้วน ก็๓๕๐ใบ แต่มีรูปที่ติดวิญญาณแค่๕ รูปเองนะ”ศิลาใช้มือปาดรูปออกให้กระจายเต็มโต๊ะ และหยิบภาพที่ตนรัดหนังยางไว้ขึ้นมาหลังจากที่รตาดูเสร็จ
“อยู่นี่จ้ะ รูปที่ติดดวงไฟและวิญญาณนะ”ศิลาส่งให้วีรนุช“รูปส่วนใหญ่ก็ไม่มีอะไร นอกจากภาพในห้อง”วีรนุชก้มมองภาพที่รับมาถือไว้ดวงตาเปล่าประกายตื่นเต้นเพราะดวงไฟกลมนั้นโฉบไปเป็นลำแสงยาวลอยวนอยู่หน้าห้องเรียนแถวบันไดทางขึ้นมา
อีกรูปเป็นรูปหน้าห้องเรียน แต่ภาพถ่ายที่ออกมาชัดเจนแม้จะไม่มีแสงสว่างมากนัก
“นี่ๆ ดูซิ ดูเลยวี เห็นไหม? เห็นเงาคนยืนอยู่รึเปล่า? หน้าห้องเอแม้จะมองไม่เห็นเงาบนพื้น เงาที่เห็นบอกได้เลยว่าเป็นรูปร่างของคน แม้จะไร้ขา”ศิลาชี้มือให้ดูรูปพร้อมคำอธิบายโดยละเอียด น้ำเสียงที่พูดมาบอกอาการตื่นเต้น
วีรนุชและเพื่อนอีกสองคน หนึ่งหนุ่มชะโงกใบหน้าเข้าไปมองและเห็นพ้องตามนั้น หญิงสาวรู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาเฉยๆ จนต้องยกมือขนาบกับอกใบหน้าซีดเผือด ปากเม้มเข้าหากันแน่น พยายามกัดริมฝีปากเอาไว้อย่างเต็มที่ความเงียบเริ่มปกคลุมบริเวณชั้นบนนั้นชั่วคราว
วิมหยิบภาพอีกภาพยื่นส่งให้ศิลา “นี่อีกรูปหนึ่ง”
ศิลาวางแผ่นเก่าลงบนโต๊ะให้รวมกับแผ่นอื่น “ภาพนี้ทุกคนสังเกตที่ประตูนะ ก่อนที่เราจะไปถึงหน้าห้อง ฉันถ่ายเอาไว้ ประตูมีรอยแง้มโดยที่เราไม่มีโอกาสเห็นหากไม่ใช่ภาพถ่าย ทั้งๆ ที่เรายังไปไม่ถึงหน้าห้องมีใครอยู่ในห้องตอนเราเดินเข้าไป? กุญแจก็ยังอยู่กับเรา จะว่าลุงจำเริญก็ไม่น่าใช่”พูดจบก็มองหน้าเพื่อนๆ
“แล้วมือที่ยื่นออกมาเป็นมือของใครกัน?”วดีถามขึ้นลอยๆ
ทุกคนมีใบหน้าถอดสี เหงื่อเม็ดเป้งๆโผล่ตามหน้าผากมน ใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ
“ตอนนั้น ฉันมั่นใจไม่มีใครเดินล่วงหน้ามาแน่ และเป็นไปไม่ได้ว่าลุงจำเริญจะล่วงหน้าพวกเรามาที่ห้องลุงแกไม่หลอกพวกเราแน่นอนและตอนไปถึงเราจะต้องเสียบกุญแจก่อนจะหมุนให้ลูกบิดคลายล๊อกนี่นา?”วดีบอกทุกคน เพราะเธอเป็นคนถือกุญแจเอง
“แล้วมือที่โผล่ออกมาเป็นมือของใครล่ะ? ”รตาถามเพื่อนๆ
คราวนี้สายตาทุกคู่เงยขึ้นประสานกันโดยไม่ได้นัด..?
ก้มกราบบ่อยๆจะช่วยลดความทระนงลงได้บ้าง
*โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น