/นั่งถักทอสายรุ้งจากทุ่งกว้าง
ที่สว่างด้วยแสงแห่งความหวัง
ความคิดถึงส่งให้เป็นพลัง
ผ่านสายฟ้าอีกฝั่งด้วยตั้งใจ
/ยังบอกรักฝากไว้ใต้ขอบฟ้า
กับดวงจิตอ่อนล้าและสั่นไหว
เพราะอยู่ห่างเหลือเกินจะเดินไป
คิดขึ้นมายามใดได้น้ำตา
/ฉันจึงกลั่นถ้อยฝากลมเย็นถึง
กระซิบคำหวานซึ้งว่า”ห่วงหา”
ให้ดวงดาวพราวพร่างกลางนภา
กระพริบบอกเธอว่า”ฉันห่วงใย”
/ถ้าได้เป็นคนสำคัญในวันหนึ่ง
ไม่ต้องนั่งรำพึงกว่าถึงได้
ขอเป็นคนที่เธอรักพร้อมปักใจ
อยู่เคียงใกล้ไม่ไกลใจละเมอ
/ฉันคงสุขจนลืมทุกข์หมดสิ้น
ถึงไกลถิ่นต่างแดนไม่แม้นเผลอ
ขอตามใจไปดูแลเพียงแค่เธอ
ดีกว่าเพ้อเหม่อมองแต่ท้องไพร ฯ
แพรอักษร ๐๕/๑๒/๕๖
ขอบคุณภาพสวยๆ จากอินเตอร์เน๊ต
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น