จากกันแล้วใจจึงซึ้งทุกสิ่ง
ได้รับรู้ความจริงยิ่งหวาดไหว
ไม่เหลือเลยสักคนไม่มีใคร
ที่จะคอยห่วงใยให้ใจกัน
จะหาใครที่ไหนได้อย่างเธอ
มาเทียบเทียมตีเสมอเธอของฉัน
ในวันนี้ฉันจึงร่ำร้องรำพัน
เพียงหวังทวงคำมั่นเคยสัญญา
จากคนหนึ่งคนไกลใคร่สุขสันต์
เรามอบรักแก่กันฝันสุดหล้า
ปล่อยหัวใจพร่ำพรอดตลอดมา
ขอมีเธอทุกเวลาทุกนาที
ในสัญญาว่าไว้ไม่ทิ้งคว้าง
ไม่ปล่อยให้อ้างว้างอยู่กับที่
ไม่โดดเดี่ยวเดียวดายหายแรมปี
ให้สุขีทุกคราเวลานอน
ขอให้รู้ว่ารักคิดถึงมาก
ไม่อยากจากดวงใจไม่อยากถอน
มีแต่หวงห่วงหาและอาทร
ทั้งอาวรณ์อยู่เสมอเพ้อเรื่อยไป
ขอให้รู้ทุกนาทีนี้ยังรัก
เฝ้าสลักคำวอนยามอ่อนไหว
ไม่รู้หรือว่าฉันนั้นห่วงใย
เกินเข้าใจเกินจะห้ามความต้องการ
ในอดีตเคยทำให้ใจเธอเจ็บ
จะไปเก็บเอายามาสมาน
ขอโทษทีเถิดนะละทิ้งนาน
กลับมาบ้านสักครั้งจะนั่งรอ
ขอได้โปรดอภัยให้สักครั้ง
สายเกินไปหรือยังตั้งใจขอ
คงไม่ปล่อยให้ขลาดพลาดมาพอ
ฉันไม่ท้อรอต่อไปแม้ไร้แวว
แต่ตอนนี้ไม่มีแม้แต่ข่าว
ฉันปวดร้าวสุดใจในรักแผ่ว
เหลือสักนิดบ้างไหมใยเพริศแพร้ว
หมดรักกันเสียแล้วหรือแก้วใจ.
แพรอักษร ๑๖/๐๕/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น