มาผ่อนพักสายตาล้าเพียงครู่
ความฝันติดตราตรูอยู่ตรงหน้า
เพียงครู่เดียวฝันปลื้มแค่ลืมตา
กระพริบพร่าเลือนร้างทุกอย่างไป
ดังผงคลีล่องลอยคล้อยตามลม
ถูกห่อห่มในนามความหวั่นไหว
คล้ายเพลงเก่าร้องรับก่อนดับไป
เหลือเอาไว้แค่เสียงเคียงทำนอง
เราทุกคนดั่งฝุ่นกรุ่นอากาศ
ที่ลมวาดล้อมหนุนหมุนทั่วห้อง
หาหลักยึดสิ่งใดใฝ่ประคอง
เหมือนน้ำนองเพียงครั้งหวังโรยริน
เพียงหยดหนึ่งของทะเลเร่คืนหาด
คลื่นซัดสาดวาดแนวแล้วสูญสิ้น
คืนความหมายอันตรธานผ่านผืนดิน
ล้วนพังภินท์โดยพันธะอนิจจัง./
แพรอักษร ๐๕/๐๕/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น