/เห็นไหมนั่นลำคลองแสงส่องสาด
เรือกระดาษแล่นลิ่วพลิ้วผ่านหน้า
ลมพัดคลื่นสาดกระเซ็นเย็นฉ่ำตา
ไม่เหมือนม่านมายามาบังใจ
/โลกีย์พาอ่อนไหวดวงใจอ่อน
ดั่งนาวายอกย้อนให้ร้อนใกล้
บ้างสุขสมอารมณ์ดีที่ภายใน
พอนานไปก็เริดร้างไม่ยั่งยืน
/ก็รับรู้อยู่เคียงข้างทางที่หมาย
เหว่ว้ามามากมายคล้ายคนอื่น
พอตกค่ำมาเยือนเหมือนทุกคืน
เธอก็ยื่นความสาวให้เฝ้าชม
/เป็นดอกไม้กลิ่นแรงทุกแห่งหน
ล่อแมลงปีกมนค้นเสพสม
แลกร่างบางข้างเคียงเพียงดอมดม
ยอมทุกข์ตรมหมายเสาะค้นคนรักจริง
/ในเพลงรักของเธอเพ้อพรอดพร่ำ
คนอยากจำแต่ไร้สิ้นทุกสิ่ง
อย่าเที่ยวพรากจากไกลเกินใจอิง
จนใจยิ่งยอมปวดร้าวรวดใจ..ฯ
แพรอักษร ๒๐/๐๕/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น