“เออ เมื่อเจอแล้วก็จัดการเข้า จะได้ไปอาบน้ำกัน เอ็งได้ยินอะไรไหมว่ะ?”
“โอ้ย! พี่เมจะพูดมาทำไมนี่ เหวอ...”
แซรก....
อย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อร่างของไอ้ตี๋ทิ้งกล่องไม้ขีดไปทาง ส่วนตัวมันก็กระโจนใส่ฉันอย่างเร็วและแรง จนเป็นเหตุให้ฉันเอนไปข้างหลังหัวกระแทกพื้นอย่างแรง
โป๊ก...
“เฮ้ย! เป็นอะไรไอ้ตี๋ ไอ้บ้า เอ็งเป็นอะไรว่ะอู๊ย...หัวโนเปล่านี่ !”ฉันเอามือคลำหัวด้านหลังช่วงท้ายทอยปากก็บ่นกระปอดกระแปด
“แล้วพี่พูดขึ้นมาทำไมล่ะ จะให้ฉันได้ยินอะไรล่ะพูดอยู่คนเดียว ฉันกลัวเป็นนะพี่”ไอ้ตี๋เถียงฉอดๆ
“ถอยไปหน่อย”ตวาดเสียงไม่ดังนักเมื่อฉันผลักมันให้ห่างเพื่อยันตัวลุกขึ้น จากที่ล้มจนเอนไปด้านหลังทั้งที่นั่งพับขาจึงเจ็บเล็กน้อย
“โฮ! พี่ ที่หลังพูดให้หมดสิ ไม่งั้นละนะ ฉันคิดไปสารพัดทีเดียว เฮ้อ! ต้องมานั่งเก็บก้านไม้ขีดอีก”มันบ่นเป็นหมีกินผึ้งทีเดียว
“ใครจะไปคิดล่ะ ว่าแกน่ะมันพวกปรุงเก่งฉันถามแบบนั้นเพราะว่า ได้ยินเสียงเจนกับพวกไอ้เทืองมันแว่วๆ ”หล่อนบอกให้ฟัง “แกเอามือคลำแล้วกวาดๆมารวมกันตรงหน้าแกน่ะ เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จพี่มาเก็บใส่กล่องเอง ตอนนี้หยิบมาสองก้านแล้วจุดใหม่”
ฉันกำกับเจ้าตี๋อยู่ใกล้ๆ เพราะไม่อยากให้มันไปก่อน
ฟู่..
“อ่ะ ติดแล้วพี่เม”มันร้องบอกและจ่อก้านไม้ขีดไปที่ตะเกียง
“โธ่ !พี่เม อย่าหายใจแรงสิ ดับเลยเห็นไหม”มันบ่นอย่างคนหัวเสียในใจฉันนั้นแปลบปล๊าบทีเดียว อยากจะบอกมันใจแทบขาด แต่ก็พูดไม่ได้ ขืนบอกว่าไม่ได้หายใจนั่งกลั้นอยู่ในระหว่างที่มันจุดติด รับรอง มันคงเผ่นลงไปจากบ้านฉันแน่ๆ
“เออๆ ขอโทษที เอาใหม่ๆเดี๋ยวพี่กลั้นหายใจแล้วเอามืออุดปากไว้ด้วย จุดเลย”
มันหยิบมาใหม่ คราวนี้มันไม่เลือก(เพราะไม่มีให้เลือก)และก็ได้ผลฉันรีบกลั้นหายใจ เอามืออุดปากทันที แต่...
“อุ๊บ!...”
ดูมันทำ
“แล้วแกทำไมหายใจแรงนักวะไอ้ตี๋ไอ้...”ฉันว่าให้มันบ้าง
“ฮิ ฮิ พี่ล่ะก็ อย่าบ่นน่า ก็ฉันกำลังดีใจนี่เลยเผลอถอนหายใจจนลืมแขม่ว เอาใหม่ๆ เดี๋ยวพอติดนะพี่ช่วยฉันเอามือป้องไปจ่อตะเกียงนะ และที่สำคัญ”มันหยุดไปนิดหนึ่ง ฉันรู้ว่ามันจ้องหน้าฉัน
“อะไรวะ”ฉันถามขจัดความสงสัย
“ห้ามพี่หายใจ ช่วยๆกลั้นเอาไว้หน่อยระหว่างจุดติดและจ่อตะเกียง”มันบอกเอาไว้เลยแบบนั้น
แหม! ได้สิ เรื่องกลั้นหายใจน่ะงานถนัด เพราะทำบ่อยเวลาเล่นแข่งดำน้ำอึดกัน
ฟู่ ฟู่ มันลงมือกรีดก้านไม้ขีดกับกั๊กอีกครั้ง คราวนี้พอเห็นแสงไฟที่ฟู่ขึ้นฉันก็เริ่มกลั้นหายใจแล้วช่วยเอามือป้องอย่างสุดฤทธิ์ กลัวเหมือนกันกลัวเจ้าเด็กปัญหามากจะหายใจออกมาแรงๆ
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี เมื่อจ่อตะเกียงได้ ฉันรีบเอาฝาแก้วครอบทันที
“โอ้ย ติดเสียที กว่าจะติดนะ เล่นซ่ะเหงื่อโทรมเชียวเป็นแบบนี้ทุกวันหรือเปล่าพี่เม”
“ไม่หรอก เฉพาะวันนี้แหละ”อยากบอกให้มากกว่านั้นแต่ไม่เอาดีกว่า เพราะยังเจ็บชายโครงไม่หาย ตอนที่มันโถมใส่มาทั้งตัวเมื่อสักครู่
“ไปกันหรือยังล่ะฉันอยากกระโดดถีบไอ้เทืองก่ะไอ้จ้อนเต็มทีแล้ว เจ็บใจนักเมื่อวานนี้มันเล่นฉันซ่ะน่วมเลย พี่ไม่อยู่”
“อื่อ เราไปกันเถอะ”ฉันลุกผละไปด้านข้างคว้าขันสบู่กับผ้าถุงเดินนำมันออกไปใจก็คิดไปถึงคนที่เพิ่งตาย เมื่อไม่กี่ชั่วโมงไปด้วย
“พี่นอนกับใครเหรอตอนกลางคืน”มันชวนคุย
“บางคืนก็กับแม่ และเวลาฝันร้าย นอกนั้นก็กับพี่สาวเอ็งถามทำไมวะ หรือแกจะมาเข้าหาฉัน”ฉันใช้มือผลักหัวมันเบาๆ
“ฮ่า ฮ่า รอฉันโตก่อนนะพี่” มันพูดแล้วหัวเราะเสียงดังก่อนจะวิ่งนำหน้าฉันไป
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ก้มกราบบ่อยๆจะช่วยลดความทระนงลงได้บ้าง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น