/มองตะวันหลบฟากจากขอบคุ้ง
นกกาต่างบินมุ่งผละทุ่งกว้าง
เราก็อยากกลับบ้านลานสวนยาง
แต่ทุกอย่างที่หวังยังไม่มี
/แค่นกน้อยบินออกนอกหน้าต่าง
หัดก้าวย่างบินท่องใช่ย่องหนี
ฝ่าคลื่นลมข้ามน้ำย่ำราตรี
ดูแสงสีในกรุงฯ ยุ่งกับงาน
/เพราะตัวดำเขาย้ำให้ช้ำหมอง
น้ำตานองเขาร้องเหม็นทุกเย็นผ่าน
ชีวิตเศร้ารันทดสลดนาน
เพียงเพื่อแลกประสบการณ์ของวารวัน
/สาวสะตอพลัดถิ่นคนหมิ่นหยาม
โดนมองข้ามศักดิ์ศรีที่ขีดคั่น
ในเมืองนี้วุ่นวายขายค้ากัน
ทั้งแข่งขันเพื่อแย่งตำแหน่งคน
/เมื่อยามเห็นทุกข์ท้อต่อชะตา
ความอ่อนล้าเยี่ยมเยือนเกลื่อนทุกหน
อยากมีคนเคียงข้างสร้างสุขปน
เพื่อหลุดพ้นภัยพาลทุกข์ผ่านไป
/นั่งมองฟ้าตะวันลับนกกลับถิ่น
เจ้าโบกบินผ่านตึกที่สูงใหญ่
ตาจับจ้องรูปพ่อแม่แผ่แรงใจ
ช่วยพยุงลูกอย่าได้ให้คลุกคลาน
/ขอแรงใจต่อเสริมเติมเสมอ
ทุกค่ำคืนนอนเพ้อละเมอขาน
ฝากสายลมบอกคิดถึงอีกหนึ่งกาล
แม้ไกลบ้านยังนึกลึกสุดทรวงฯ
แพรอักษร
04 ธ.ค 2014
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น