ณ เชิงเขาภูชี้ฟ้า ท่ามกลางลมหนาว ใจเราจากกัน
เพลง “ความรักกำลังเดินทาง,สายลมแห่งความคิดถึง”
...เหรอ?
ไม่หรอก..คงจะเป็นสายลมแห่งความเหงามากกว่า
ทุกๆ ครั้งที่ฟังเพลงเกี่ยวกับสายลม แม้วันเวลาจะผันผ่านไปนานแค่ไหน จิตใจของฉันก็ไม่เคยเปลี่ยน
ฉันยังรักเธอ คิดถึงเธอ อยู่อย่างนี้
เพื่อนฉันเคยถามว่า ฉันยังคิดถึงเธออยู่ไหม ฉันก็จะตอบไปทันทีว่า “ยังคิดถึง”
ฉันรักเธอ...
ถ้อยคำแสนหวานยังกังวานในโสตประสาทอยู่ทุกวันนี้ ต่อให้เจ็บซมซานแทบขาดใจฉันก็ยังอดห่วงใยเธอไม่ได้ ความคิดถึง คำสัญญายังตราตรึงในห้วงใจ เชื่อไหม?
ฉันอยากจะบอกฝากสายลมไปนักว่า “ฉันยังรักและคิดถึงเธอ”
กลิ่นใบไม้แห้ง ที่ปลิดขั้วทิ้งตัวลอยไปตามกระแสคลื่นลมที่โถมซัดเข้าเชิงผาตรงที่ฉันยืน ทำให้หัวใจของฉันมันร้าวเหน็บหนาวเคล้าสายลมที่เหี่ยวเฉาดูอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรงกำลังไปเลยก็น่าจะได้แม้นจะทรงตัวยืนมองความเปลี่ยนแปลงนี้ก็ยังต้องหาที่ยืนพิงรับน้ำหนักร่างเอาไว้ ฉันแค่ลุกขึ้นยืนมาเพื่ออยากรับรู้เท่านั้นทำไมแค่นี้มันเหมือนจะหนักหนา ร่างกายมันไม่กระเตื้องเหมือนยามที่เห็นเขาก่อนนั้น ?
ผ่านมากี่ขวบปีก็ยังเหมือนเดิม ชีวิตที่ไร้สิ้นกำลังใจจากใครสักคนที่เราเชื่อมั่นพร้อมเชื่อใจ ใครคนนั้นจากไปแล้ว และไม่เคยหวนคืนกลับมาอีกมันผ่านแล้วก็ผ่านเลย ร่างกายแค่รับรู้ความเปลี่ยนแปลงและเจ็บปวด
ความรัก,ความคิดถึง..เราคงลืมปรุงรส..หรือเปล่า?ทำไมมันช่างอ่อนล้าลงไปทุกทีและทุกปีเมื่อฤดูนี้มาเยือน
ฉันก็บอกไม่ได้หรอกนะ ว่าทำไม? ไม่เคยลืมได้สักที
หรือว่า..มีอะไรฝากไปกับสายลมนอกจากความคิดถึง
อย่างนี้เธอช่วยคิดหน่อยสิ ฉันจะลืมมันลงได้อย่างไร?
สายลมแห่งความคิดถึง....
แพรอักษร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น