ยามค่ำคืนยืนเดียวดายกายเหน็บหนาว
กลั่นเรื่องราวเป็นกานท์กลอนอ้อนเพื่อนฉัน
กับราตรีมีเดือนดาวเย้าหยอกจันทร์
เขาคู่กันตั้งแต่นั้นฉันจำมา
น้ำค้างพราวพร่างพรมห่มทิวไม้
ยะเยือกไล้โลมเล้าเหล่าพฤกษา
ลมหนาวพลิ้วพล่านพุ่งทั่วทุ่งนา
บนเมฆาจันทร์กระจ่างไม่ห่างดาว
มีกระต่ายในดวงจันทร์คืนวันเพ็ญ
งามสวยเด่นเห็นอร่ามท่ามคืนหนาว
อยากชี้ชวนเธอประจักษ์ด้วยสักคราว
พร้อมเรียงร้อยเรื่องราวรักรุมใจ
ถักเป็นสร้อยสวยงามตามที่เห็น
คำสัญญาหากจำเป็นก็จะให้
หรือจะรับแต่คำหวานซ่านทรวงใน
ฉันหยอกเย้าคนไกล..มากไหมเอยฯ
แพรอักษร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น