ตอนที่ ๔ ประสบอุบัติเหตุ
บนทางด่วนสายดอนเมือง-สุทธิสาร ช่วงเวลา 16.30 น. วันนี้รถไม่ติดอย่างที่เคย ดิษฐ์ทอดสายตามองฝ่ากระจกใสออกไปข้างนอก ดูตึกรามบ้านช่องไปเรื่อย ก่อนจะพาดวงใจลอยละล่องไปหาคนรักด้วยความร้อนรุ่ม หัวใจเต้นเสียงดังจนแทบจะออกมาอวดคนขับ เพราะความคิดถึงยุกันดา อยากเจอ อยากกอดให้หายคิดถึง เขาซื้อของชอบสำหรับผู้หญิงไว้ให้หล่อนมากมายหลายอย่าง
นายยิ่งขับรถฉิวเหมือนรู้ใจนายหนุ่ม แต่ก็พยายามไม่ประมาท ตั้งแต่เขาเห็นนายหนุ่มกับคุณผู้หญิงอยู่กินกันนั้น ไม่เคยมีวันไหนที่ทั้งสองจะห่างกัน เพิ่งครั้งนี้ครั้งแรกก็ว่าได้ เพราะหน้าที่การงาน จึงยากจะปฏิเสธ
****************
ยุกันดาเงยหน้ามองนาฬิกาอย่างตื่นเต้น อีกห้านาทีก้อจะสองทุ่มแล้ว หล่อนลุกขึ้นเดินไปสำรวจอาหารด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอีกรอบ และรอเขามาเท่านั้น
กริ๊ง กริ๊งๆ
‘คุณดิษฐ์..’ เมื่อคิดอย่างนั้น หญิงสาวก็ถลาไปที่โทรศัพท์ทันที
“ฮัลโหล คะ ” รีบกรอกเสียงลงไปอย่างร้อนรน
“ไง..! ยุ” เสียงทักทายมาแบบนี้ หล่อนจำได้ดี ยุกันดาถือหูโทรศัพท์ค้างอย่างผิดหวังในใจ และไม่คิดว่าจะเป็นเขาไปได้
“เมฆ..! ” เสียงเรียกเบาลงอย่างผิดหวัง “มีอะไรเหรอ นึกยังไงถึงโทรมาได้” เอ่ยถามอย่างไม่อยากเชื่อ
“อ้อ..เปลาจ้ะ ผมจะโทรมาบอกว่า พอดีนั่งจัดบ้านแล้วเห็นอัลบั้มของยุเข้าน่ะ” เขารีบอธิบาย
“อัลบั้ม? อัลบั้มอะไรคะ เมฆ ” หล่อนทวนคำก่อนจะถาม
“ฮื่อ ก็อัลบั้มตอนเรียนจบของพวกเราไงละ เมื่อตอน ม.ปลาย มีของคุณปนมากับของผมด้วย ที่พวกเราจัดทำกันเป็นของระลึก ผมเลยโทรมาถาม เผื่อว่าคุณอยากจะเก็บเอาไว้เอง”
“ฮืม..ก็ดีเหมือนกัน” หล่อนพยักหน้า โดยที่เขาไม่เห็น
“ได้เลยเอาไงดี ผมเอาไปฝากกับคุณดิษฐ์ ให้เขานำกลับไปให้ดีมั๊ย หรือจะให้ส่งไปให้ดี” เขาถามมาอีก
“งั้นรบกวนส่งมาให้ทีนะคะเมฆ เมื่อไหร่ก็ได้ ” หล่อนบอกความจำนงแก่เขา
“โอเคงั้นจะส่งไปให้เลย ส่งไปตามที่อยู่บ้านเขาใช่มั๊ยครับ ” ย้ำถามให้แน่ใจ แม้จะแสลงอยู่บ้าง
“ฮื่อ.ค่ะเมฆ”
“งั้นแค่นี้นะยุ ขอให้มีความสุขมากๆ ผมไม่รบกวนแล้ว ดูแลตัวเองด้วย”
ติ๊ง..
เขาวางสายไปแล้ว หล่อนนั่งคิดทบทวนเรื่องราวระหว่างที่คบกัน เพราะเมฆเป็นคนรักคนแรกตั้งแต่เรียนในรั้วมหา,ลัยฯ รู้จักกันมานาน ทำงานยังทำที่เดียวกัน เพราะหล่อนกับเขาไม่เคยห่างหรือแยกกันเลย มีแต่สนิทสนมกันเสมอ พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายก็เห็นดีด้วย จวนจะมีงานแต่งเกิดขึ้นอยู่แล้ว ตามที่กำหนดเอาไว้ จนกระทั่ง..!
“ผมทำผิดอะไรเหรอยุ ทำไมถึงทำกันได้แบบนี้” คำถามของเขายังดังก้องอยู่ในหูไม่เลือนลบไปไหน หญิงสาวนั่งคิดด้วยความสะท้อนใจ
นี่คงเพราะบุพเพฯ หล่อนจึงได้เจอกับเขา ดิษฐ์ ศิรชน ผู้จัดการฝ่ายต่างประเทศ ที่เข้ามาในบริษัท และทำให้หล่อนตกหลุมรักทันทีที่ได้พบ
จากวันนั้นมาไม่ถึงเดือน ก็จะถึงกำหนดวันแต่งงาน ที่เตรียมการเอาไว้พร้อม ทั้งชุดเจ้าสาวก็ตัดแล้ว ลองแล้ว ครอบครัวทั้งสองต่างก็นั่งนับวันรอให้ถึงวันแต่งอย่างใจจดใจจ่อ
ยุกันดายังจำวันนั้นได้ดี วันที่พ่อกับแม่หล่อนโกรธ ที่จู่ๆ ขอยกเลิกงานแต่งงาน จนทำให้มองหน้ากันไม่สนิทนัก
“ขอโทษนะคะคุณแม่ คุณพ่อ” พึมพำออกมาเสียงแผ่วเบาๆ อย่างรู้ตัวดี จริงๆ หล่อนไม่ได้เกลียดเมฆหรอก แต่ว่า..ความรู้สึกที่มีกับคุณดิษฐ์มันพิเศษยิ่งกว่า
หล่อนถอนหายใจออกมา ก่อนจะหลับตาลง คิดเพียงแค่ อยากจะอยู่กับคนที่รักให้ได้ก็เท่านั้น
ถ้านี่คือ ความรู้สึกที่เรียกว่ารัก
หล่อนก็คงมีความรักเป็นครั้งแรกในชีวิต กับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่คู่หมั้นของตัวเอง
******************
บนทางด่วนแยกเข้าพระรามเก้า ดิษฐ์นั่งมองถนนที่ตอนนี้เริ่มมีรถวิ่งขวักไขว่ เมื่อเปลี่ยนถนน ด้วยย่านนี้มีบริษัทตั้งอยู่มากมาย ทุกคนจึงต่างหนีการจราจรด้านล่างที่ติดกันยาวเหยียดในช่วงสิ้นสัปดาห์
นายยิ่งขับรถด้วยความระมัดระวัง แต่พอเลยช่วงด่านเก็บเงินไม่นาน ถนนก็ว่าง เพราะมีทางแยกไปได้หลายสาย รถแต่ละคันขับกันมาอย่างเร็ว
แต่แล้วก็เกิดเหตุขึ้น
เอี๊ยด เอี๊ยด..!
นายยิ่งเหยียบเบรกกระทันหันและลากยาวจนตัวโก่ง กับรถจอดขวางถนนอยู่ แต่ไม่มีสัญญาณบอกเอาไว้ ไฟกระพริบก็ไม่เปิด
ดิษฐ์นั่งอ้าปากกว้างดวงตาเบิกค้างอยู่แบบนั้น โดยไร้ซึ่งเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา และ โดยไม่ทันตั้งตัว รถเกิดเสียหลักจากการเหยียบเบรกลากยาว เหยียบปล่อย เหยียบปล่อยจนเกิดเสียการทรงตัว ทำให้รถคันที่เขานั่งมานั้นพลิกคว่ำหลายตลบแล้วหมุนคว้างก่อนจะไปปะทะกับรถสิบล้อพ่วงที่วิ่งมาด้วยความเร็ว จนเกิดระเบิดเสียงดังสนั่น
บึ้มมม...
เปลวไฟลุกท่วมรถทั้งสามคันทันที
***************
โดย..เงาบุหงา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น