ก้อนหินสิ้นใจ....

ขอบคุณภาพสวยๆจากอินเตอร์เน๊ต

ฉันทำดีกับเธอมาแสนนาน

จนวันเลยล่วงผ่านหวานไม่ใกล้

อยากให้เธอเปลี่ยนกลับมาปรับใจ

เหมือนก้อนหินนั่นไงไร้สิ่งทาน

เพราะว่าเจอลมฝนทนไม่หวั่น

คงเกินแรงใจฉันจะคอยต้าน

ทำเย็นชาต่อกันจากวันวาน

เหมือนว่าเคยเดินผ่านเมื่อนานมา

ณ ตอนนี้ฉันคงหลงทางผิด

ภาพทั้งหมดมันติดชิดเกินหน้า

ก็ทุกอย่างมันฟ้องเต็มสองตา

สุดกำลังไขว่คว้ารักษาใจ

เมื่อก้อนหินอย่างฉันนั้นตกแตก

ดีไม่แหลกคามือเธอถือไว้

คงถึงคราวต้องจบลบเลือนไกล

เกินสู้ไหวเหลือทนบนรอยทาง

มันคงยากเปลี่ยนคนมาทนรัก

ทั้งไม่อาจคิดนักว่ารักร้าง

หลงทุ่มเทกับวันฝันจืดจาง

ทำทุกอย่างที่วางอยู่ข้างใน

คิดถึงบ้าน...

/จากบ้านมาก็นาน..พานคิดถึง

หอมเจ้าเอยแสนซึ้ง..คำนึงถิ่น

อยากกลับไปแนบร่างบนลานดิน

หอมชื่นกลิ่นรวงข้าว..เคล้าทุ่งนา

/คอยรำพึงคิดถึงอยู่เสมอ

ทั้งพร่ำเพ้อทุกยาม..ตามห่วงหา

พระอาทิตย์อัสดง..เข้าพงคา

ไม่อยากกล่าวล่ำลามาจากเธอ

/ไม่อยากเห็นความหมองหม่นบนใบหน้า

ที่คืบคลานผ่านตา.มาเสนอ

คืนเหน็บหนาวมาเยือน..เคลื่อนมาเจอ

ใช่จะเผลอสักนาที..ที่ห่างไกล

/ยังส่งความคิดถึงให้ไม่สร่าง

อยู่เคียงข้างอยู่เสมอไม่ไปไหน

จะคอยเธอมาเคียงฟังเสียงใจ

อาทิตย์ใกล้ตกขอบ..ปลอบทุกครา

/จะกี่ร้อน กี่หนาว กี่ร้าวราน

ไม่สะท้านอย่างเก่าเท่าเห็นหน้า

เดินไปบนเส้นทาง.อย่างผ่านมา

จะอดทนฟันฝ่าล่าฝันเคียง

/เมื่อวันพรุ่งรุ้งรางทอสร้างสี

จะแบกความทุกข์ที่มี..ไม่หลบเลี่ยง

ขุดหลุมฝังให้มิด..ปิดสำเนียง

กลบให้สิ้นกล่องเสียงจำเรียงทรวง

~*ยังคอย*~

/มันเจ็บร้าวหนาวอยู่ในส่วนลึก

มันรู้สึกเหนื่อยล้าพาหวั่นไหว

รักเขามากจากที่เคยเผยบอกไป

แต่จนใจคงไร้ค่าสายตาเธอ

/ยังรอคอยร้อยดวงใจให้ยามหลับ

มาคอยรับถ้อยหวานผ่านเสนอ

ที่รักจ๋าช่วยส่งกานท์หวานปรนเปรอ

เผื่อไม่เจอได้เพ้อพร่ำย้ำเพื่อทน

/เคยแอบคิดเอาดวงจิตสถิตข้าง

พี่มาห่างทางร่วมสร้างจนสับสน

ใจมั่นหมายกายก็รอท้อบ้างคน

ก็มืดมนเหลือเกินทางเดินนั้น

/ก็ชัดเจนเช่นแต่ก่อนตอนเคืองโกรธ

ยอมขอโทษยอมละทิ้งทุกสิ่งสรรค์

แล้วแวะมาดูบ้างอย่าห่างกัน

คิดถึงฉันสักนิดน้อยที่คอยรอ

/จงรับรู้เถิดสักครั้งทั้งหมดนี้

คือวิธีที่เธอหยอกและหลอกล่อ

อยากจะเดินลงหุบเขาไปเคล้าคลอ

เธอห่างไปไม่ตามง้อขอคืนดี

/กลัวจะต้องมาทนคนเคียงข้าง

มันอ้างว้างเกินหักห้ามถามหน่อยพี่

เป็นที่รักของคนอื่นคงชื่นซี

มาย่ำยีขยี้ทรวงแทบร่วงลง

~*เธอคนเดียว*~

 เพราะโลกนี้มีเธอเพียงคนเดียว

จึงไม่อาจลดเลี้ยวเที่ยวตามหา

มีเพียงเธอ มีแต่เธอ เสมอมา

เป็นเงาเคียงวิญญาณ์ให้รับรู้

เธอถามฉันรักเธอสักแค่ไหน

ตอบจริงจริงจากใจพอได้อยู่

ลองนั่งนับเม็ดทรายนั่นลองดู

ลมหายใจมีอยู่คู่เคียงกัน

ถามมาว่าจะเจ็บไหมเมื่อไร้เขา

ไม่มีเงาตามง้อท้อไหมนั่น

หากเธอแบ่งใจรักอีกสักวัน

ช่างเสกสรรคำมาถามนะทรามเชย

ก็ลองนับเม็ดฝนที่หล่นร่วง

นั่นคือดวงวิญญาณใจฉันเอ่ย

คือน้ำตาจากทรวงทุกช่วงเลย

มาเฉลยให้รับรู้..เธอผู้เดียว

~*คนดีของฉัน*~

ก็ไม่อยากหวังอะไรให้มากมาย

มากไปกว่าการได้มีเธอวันนี้

รักอย่างพอใจ คิดถึงอย่างพอดี

เพราะรู้สึกว่าเรามีกันและกัน

ถึงจะอยู่เคียงข้างในบางเวลา

แม้ตอนที่ฉันหลับตามาในฝัน

มีความสุขทุกข์ที่มีพี่แบ่งปัน

“ขอบคุณ”คนดีของฉันตลอดไป

จะขอเก็บเกี่ยวดวงดาวน้าวเคียงข้าง

จะไม่ห่างทางมีเธอมิเผลอไผล

จะคิดถึงอย่างนี้ทุกนาทีไกว

จะหลับนอนฝันร่วมใฝ่ใช่ละเมอ.

แพรอักษร

คนขี้โกง

/อยากจะบอกออกไปให้เขารู้

เรายังอยู่คงมั่นไม่หวั่นไหว

ยังแย้มยิ้มอิ่มฝันอย่างมั่นใจ

ได้ยินกันบ้างไหมเสียงในทรวง

/รู้ดวงใจหากเสนอคือเพ้อหวัง

ต้องมานั่งทดท้อพ้อกับห่วง

ต่อแต่นี้อย่าหมายให้ทักท้วง

จะขอเดินก้าวล่วงช่วงต่อไป

/อย่ามาง้อขอเสียทีที่เคยทำ

เป็นประจำปรัศนีย์ที่มอบให้

หากแก้ตัวฉันยังหวาดกลัวบาดใจ

คำอ่อนโยนเคยใช้ก็ไม่จำ

/เป็นแบบนี้เสมอยามเผลอไผล

เกิดหวั่นในคารมเขาพรมพร่ำ

ตามเกาะเกี่ยวเหนี่ยวโน้มประโคมคำ

ก้าวถลำเลยขั้นยากผันคืน

/พอความจริงปรากฏใครคนผิด

ยังตามปิดด้วยรักที่ยากฝืน

คอยหลอกใจให้รักช้ำกล้ำกลืน

ถูกความขื่นเข้าแทรกเขาแยกทาง

ฝากใจไปกับนก

/ฝากดวงใจไปกับนกที่ผกผิน

ยามโบกบินบนฟ้าน่าเสนอ

ฝากคำไปบอกเขาด้วยนะเออ

มีคนแอบพร่ำเพ้อถึงเธอมา

/ให้ส่งพร้อมความรักและคิดถึง

บวกกับหนึ่งความห่วงใยให้ด้วยหนา

บอกว่าห่างกันเพียงกายใช่ใจนา

ยังยึดมั่นคำสัญญาน่าชื่นชม

/ถ้ายามใดใจเธอล้าจะมาหา

จะร่วมฝ่าแดดคลื่นคืนสั่งสม

เมื่อตัวเธอหกล้มอย่าตรอมตรม

ฝากรักพรมให้ตื่นฟื้นทุกครา

/ฝากเอาห้วงดวงใจที่หล่นหาย

เพื่อมาคลายทุกข์เร้นยามเห็นหน้า

ให้เธอได้สุขใจทุกเวลา

เขาจะคว้าฝันเติมเพิ่มให้เธอ

/ทั้งฝากจันทร์บนฟ้าคอยส่องทาง

อยู่เคียงข้างไม่ห่างอย่างเสมอ

อุ่นอื่นใดที่ดวงใจใฝ่เจอะเจอ

ให้อยู่กับตัวเธอนิจนิรันดร์

หวิวหวิว

...ได้เจอเธอทีไร

ในหัวใจก็ไหวหวั่น

...เธอคือคนสำคัญ

ที่ฉันนั้นคอยเฝ้ารอ

...หากแม้ไม่ใยดี

ใจดวงนี้ไม่เคยท้อ

...รอรักเธอร่วมก่อ

แล้วเติมต่อก่อเต็มใจ

แพรอักษร ๒๔/๐๓/๕๖

สนสว่าง....

/สายลมเย็นโบยโบกโยกไม้ไหว

พัดกิ่งไกวล้อเล่นเช่นก่อนเก่า

นกขับขานบรรเลงเพลงสองเรา

เฝ้าหยอกเย้าเยื้องยั่วอยู่ทั่วไพร

/เสียงระงมขรมผาเริงร่าร่าย

ตามขอบชายไพรพนาน่าสดใส

มีลำธารม่านโตรกคอยโยกไกว

รินเอื่อยไหลน่านน้ำย่ำแถบธรรม

/หวีดวะหวิวกังวานม่านไม้ดอก

ริ้วใบร่วงเป็นระลอกรอเหยียบย่ำ

หล่นเกลื่อนทรายหมายถิ่นมิสิ้นจำ

ให้บอบช้ำปวดปร่าทุกคราไป

/ยอดรวยรินล่องลอยกิ่งย้อยโยก

มาเย้าโลกเริงร่าพาหวั่นไหว

ผีเสื้อน้อยผกผินบินทั่วไพร

บ้างเล่นลมล้อมใบไต่ตามกอ

~*ให้เธอรู้*~

/อยากให้เธอรับรู้เอาไว้ว่า

ลึกลึกในดวงตาคราได้เห็น

อยากจะย้ำให้รู้อยู่ทุกเย็น

ฉันจะเป็นเหมือนก่อนตอนที่มา

/อยากบอกเธอเหลือเกินเมินรักเก่า

ลบเลวร้ายน้ำเน่าอย่าเข้าหา

ปล่อยให้ผ่านเลยไปไม่นำพา

คิดเสียว่าแค่ฝันเท่านั้นเอง

/อยากจะบอกอีกว่าเธอน่ารัก

และจะภักดีเสมอมิเผลอเบ่ง

จะเป็นอยู่แบบนี้อย่างพี่เล็ง

ใช่อวดเก่งใส่ใครให้ระอา

รำพึงของเดือน...

/อยากจะมองรอจ้องตา...พาใจฝัน

ให้คืนวันดื่มด่ำฉ่ำความหมาย

ที่กลั่นคำล้ำเลิศแสนเพริศพราย

ช่วยผ่อนคลายยามท้อต่อแสงเดือน

/คิดถึงคราวที่มองจันทร์ผ่องใส

มีคนใกล้ของใจสุขใดเหมือน

ยามพระพายพัดต้องทรวงสะเทือน

ดาวลาเลื่อนเคลื่อนลับกับป่าไพร

/แต่คืนนี้ไม่มีใครคนนั้น

ที่เคยฝันร่วมกันมาอยู่ใกล้

หรือจะลืมกันแล้วจึงแจวไกล

ไม่ย้อนกลับเรือนใจเคยได้เคียง

/ขอส่งความคิดถึงแสนซึ้งไว้

ฝากกับดาวไสวปั้นใส่เสียง

เป็นทำนองเสนาะเกาะราวเรียง

พร้อมสำเนียงอ่อนหวานซาบซ่านทรวง

/ให้คืนนี้มีดาวเหมือนคราวนั้น

น้องจะสรรค์เพลงส่งลงในห้วง

ฝากพร้อมดาราพราวสกาวดวง

ให้ถึงช่วงใจเหงาเฝ้าผูกพัน

/อย่าเพียงเมินไม่มองใครจ้องอยู่

แค่รับรู้ว่ารอขอต่อขวัญ

เมื่อเก็บเดือนร้อยลงคงสัมพันธ์

ให้คืนวันฉันเธอเจอสุขใจ

/เป็นเส้นทางสวยสดพจน์ก็หวาน

มาประสานขานขับจะรับไหม?

ถ้ารับรองจากปากที่ฝากไป

ขอคนไกลจงตอบมอบคำกานท์

ฝากรัก...สักน้อย..

ฉันมาฝากความคิดถึงขึงขอบฟ้า

เอาไว้ให้เธอมาอ่านคราเห็น

อาจจะช้าหรือเร็วไม่ใช่ประเด็น

แต่ก็เป็นรักคิดถึงแสนซึ้งทรวง

ส่งมาให้ในลานรอสานเสียง

คอยร่วมเรียงเคียงกันฝันทุกห้วง

หากมองใจแดงฉานอย่าผ่านดวง

โปรดอย่าหวงควงกลอนป้อนส่งมา....อิอิ

แพรอักษร ๑๐/๐๓/๕๖

ปลอบคนหนาวใจ

๐ มาแอบมองทั่วห้อง.....ลานกลอน

เธอว่าหนาวอีกตอน.......ช่วงนี้

หนาวใจไม่หลับนอน.....หรือพ่อ

หนาวก็ให้รีบลี้............ห่มผ้าผิงไฟ

๐อ้อนใครกันนั่นไร้......ผลเลย

โคลงก็ฉ่ำเช่นเคย........ร่ายร้อง

ใยจึงว่าเธอเฉย..........บอกเล่า..หน่อยพ่อ

นวลนุชจึงไม่คล้อง......ล่องฟ้าลาจาก

๐ หากหนาวนี้ต้องอยู่......เดียวดาย

คงจะไม่สบาย................แน่แล้ว

จะแวะร่อนกลอนคลาย....หายเหนื่อย..นะพ่อ

เพื่อจิตใจผ่องแผ้ว..........เช่นนั้นก่อนมา

~*เดียวดาย*~

โลกกว้างใหญ่ยังไม่ใหญ่เท่าใจรัก

แบกก็หนักเหนื่อยขอพักสักเพียงครั้ง

สองมือเอื้อมไขว่คว้าหาพลัง

อยู่ที่ไหนความหวังฉันนั่งคอย

หากโลกนี้ไร้ความรักจะหนักไหม?

ต้องเฝ้าบอกดวงใจไม่ให้ถอย

จะเหน็บหนาวบางคราวร้าวหลุดลอย

ใจดวงเล็กจะร้อยสร้อยแสงจันทร์

แสงดาวพราวพร่างต่างดวงตา

เสียงคลื่นซัดสาดซ่าต่างเสียงสวรรค์

ลมระลิ่วลอยละลิบกระซิบกัน

ต่างสำเนียงเสียงพ่อฉันฝันละเมอ

เราสูญเสียพ่อไปไม่คืนกลับ

ชีพลาลับดับสิ้นชีวินเผลอ

นานนับสิบสิบปีที่ไม่เจอ

ใจฉันลอยคอยเก้อขอเพ้อครวญ

เฝ้าแหงนดูดวงแขชะแง้พักตร์

เห็นจันทร์ลอยคอยทักให้เดินหวน

มองดวงเดือนเลื่อนไกลไร้สีนวล

อยากให้ไออุ่นอวลหมุนทวนมา

เสียงกระซิบ..จากหัวใจ

เห็นขุนเขายาวเหยียดขึ้นเบียดฟ้า
ม่านหมอกมนต์มายาวางเสนอ
ให้ดวงจิตคิดตามยามมาเจอ
ใครที่รักคอยเสมอเผลอผูกพัน

อยากร่ายกลอนหวานหวานให้ซ่านซึ้ง
สักบทหนึ่งคลึงด้วยรักร้อยปักฝัน
ใส่เสน่ห์เล่ห์สวาทวาดสัมพันธ์
เพื่อรับขวัญคนที่ฉันนั้นใฝ่ปอง

ฝากกระซิบริมแก้มอย่างแช่มช้อย
ฝากใจร้อยพวงดอกไม้ไว้ในห้อง
ฝากเป็นสร้อยอักษราคราเขามอง
ฝากจับจองคล้องด้วยรักสลักใจ

~***เจ็บ (มาก มาก)***~

/ เคยไหม? เคยเกลียดหัวใจกันหรือเปล่า

ที่หลงรักใครเขาเฝ้าห่วงหา

แต่ไร้สิ้นเยื่อใยในแววตา

เขาเฉยชาแต่เราเฝ้าคิดเคียง

/ ดันไปทุ่มเทใจให้เขาหมด

เพื่อนเหลืออดแล้วไงไม่ได้เถียง

ความจริงคือเราผ่านร่วมกานท์เรียง

อักษรลงเป็นเพียงเสียงหัวใจ

/ เพราะเทรักทุ่มไปใกล้คอยหา

ผลลัพธ์คือ น้ำตาพากันไหล

นี่เราโง่จนบ้าแล้วหรือไง?

รู้แก่ตัวเขาไกลไม่เคยแคร์

/ มันเจ็บร้าวผ่าวลึกนึกไม่ถึง

ว่าเธอนั้นมาตรึงขึงรอยแผล

จนลึกร้าวหนาวเหน็บเจ็บดวงแด

เหมือนถูกโบยด้วยแส้กระหน่ำตี

/ตรงเข้าบีบเค้นใจหวั่นไหวนัก

คนไม่เคยเจอรักเกินจักหนี

ใครนะว่าไม่เท่าไหร่ งั้นลองซิ

เรื่องอย่างนี้หากไม่เจออย่าเผลอนา

~**ตัดพ้อ ..ต่อว่า**~

๐ นี่ฉันคิดไปเองใช่หรือเปล่า

ที่เผลอเฝ้าคิดว่าเธอลืมเขาแล้ว

แต่ความเป็นจริงนั้นฝันไร้วี่แวว

เพราะดอกแก้วรักเคียงใช่เพียงปัน

๐ ดวงตาฉ่ำย้ำรอยสุดคล้อยเคลื่อน

ทุกครั้งเหมือนเธอเหงาคราวพบฉัน

รู้ใช่ไหม? ปวดร้าวราวไฟรัน

ที่เผลอรักผูกพันวันสองเรา

๐ มีเพียงตัวไร้ใจไม่รู้สึก

เมื่อเธอเฝ้าคอยนึกถึงแต่เขา

เหมือนลืมสิ้นรอยสร้างระหว่างเรา

สุดแสนเศร้าลึกลึกนึกเหมือนกัน

ความรักฉัน..คือเธอ...

เธอเคยมารับรู้บ้างหรือเปล่า

มีใครเขาอยากรู้จึงอยู่ถาม

อันความรัก คนรัก ทักสลักตาม

อยู่ตรงไหนในนิยามอยากถามเธอ

ฉันไม่เคยเจอะเจอเลยสักครั้ง

จึงมานั่งเร่งวันฝันเสนอ

อยากจะมีคำตอบปลอบใจเบลอ

จะบังเอิญหรือว่าเผลอละเมอไป

ว่าความรัก คนรักเรานั้นหนา

คือใครกันตอบมาอย่าพาไหว

ขอขอบคุณฟากฟ้าพาพบใจ

แม้จากห่างร้างไหนใฝ่พบกัน

ขอแค่เพียงให้รู้ว่าคือรัก

ใครสลักความจริงไปอิงฝัน

ที่ฉันมีเธอเคียงเพียงบางวัน

แค่นี้แหล่ะที่ฉันนั้นต้องการ

รักไม่รู้ดับ..

แม้จะสิ้นวิญญาณอีกกี่ครั้ง

ฉันก็ยังรักเธอเหมือนเมื่อก่อน

หรือจะสิ้นดวงจันทร์ตามคอยวอน

ไม่เป็นไรรออ้อนกลอนเสนอ

ต่อให้ฟ้ามืดไปใช่จะล้า

ขอให้มีสายตาหว่านตอนเพ้อ

คิดถึงกันทุกที่ไม่หนีเธอ

ไม่ได้เจอเผลอส่งยิ้มก็ยินดี

ไม่เหมาะสมไม่แคร์แก่อะไร

ขอแค่เธอมีใจไม่หลบลี้

ถึงว่าฉันรักข้างเดียวก็เข้าที

ไม่สนใครว่ามานี่..พี่อย่ากลัว

ต่อให้โลกนี้แหลกแตกตรงหน้า

กี่สิบครั้งก็ยังมาหากันทั่ว

ให้จบสิ้นวิญญาณกายพันพัว

ทางสลัวมัวพลบรอพบกัน