๑. จะอ้อนลงตรงกลางระหว่างอก
วณิพกร่อนเร่มาเห่ศิลป์
ร้อยบรรเลงเพลงกวีคลี่กวิน
ไว้แทนปิ่นโกสุมปทุมพร
๒. ไม่หวังแก้วเพชรทองที่ผ่องหล้า
หรือเงินตรากำนัลบรรจถรณ์
จะท่องถิ่นแคว้นใดไม่อาทร
หวังเพียงนอนซบแนบแอบตักนาง
๓. จะเอื้อนเอ่ยเผยร่ำรำพันรัก
เปรียบสิบพักตร์ทศกัณฐ์ไม่หันห่าง
สีดาเอ๋ยพี่พร้อมยอมละวาง
ขอเคียงข้างแต่น้องมิปองใด
๔. พี่รักเจ้าหมายเพียงเผดียงขวัญ
ถ้อยจำนรรจ์มอบไว้ด้วยใจใส่
เรืองรังรองร้อยเรียงเพียงอำไพ
ขอนวลใยอย่าเขินสะเทิ้นเลย
๕. จะห่มผ้าอาภรณ์ด้วยกลอนห่ม
หนาวระทมข่มอกนะอกเอ๋ย
พี่จะกอดป้องงามนะทรามเชย
แล้วจะเอ่ยคำรักพิทักษ์นวล
๖. ราตรีนี้มีแต่เรา เพียงเราสอง
กอดประคองพวงแก้มพลางแย้มสรวล
มิห่างหายวายวางมิร้างรวน
รอยรัญจวนจุมพิตประดิษฐ์ชม
๗. มุ่นเมฆเสยเกยกอดแล้วพลอดพร่ำ
ร่ายลำนำเพลงรักประจักษ์สม
หวานเอ๋ยหวานเพลงกลอนมาอ้อนพรม
ให้เอวกลมรับรู้อยู่ตราตรึง
๘. อย่าหวั่นเลยจอมขวัญอย่าหวั่นพี่
ดาลฤดีดวงจิตให้คิดถึง
กระชับแนบไหวทรวงห้วงคำนึง
เคล้าคลอคลึงเคียงคู่พธูงาม
๙. วณิพกบรรเลงบทเพลงร้อย
ไหลล่องลอยสู่จินต์ถวิลหวาม
ถวิลหวังวัจน์วากย์ฝากนิยาม
ไว้แทนความซาบซึ้งหนึ่งรำพัน ๚๛
ขอขอบคุณคุณหมูมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
/เขาจะอ้อนลงกลางระหว่างอก
แล้วหยิบยกเพลงกลอนร่อนห่มขวัญ
เปิดเพลงดังเย้ายวนครวญฉับพลัน
ทำอกสั่น แต่เช้า เคล้าลมมา
/ไม่มีหรอกเพชรพลอยคอยส่องแสง
ทั่วทุกแห่งมีฝันให้ฟันฝ่า
แล้วมาชวนน้องท่องแดนแคว้นมายา
เพียงหวังว่าขอแนบแทบตักพอ
/จึงเอื้อนเอ่ยเผยพร่ำรำพันรัก
ให้ประจักษ์ใจน้องอย่าต้องพ้อ
เฝ้าเวียนวนบอกคำย้ำให้รอ
พี่เพียรก่อต่อเติมเสริมน้ำใจ
/บอกว่ารักทุกวันนั้นใช่เบื่อ
ยังมีเหลือมากหรือเห็นสื่อให้
ถ้อยจำนรรจ์หวานหูอยู่รำไร
บอกกันจนหวั่นไหวไปทั้งปี
/ยังบอกกล่าวเล่าเพิ่มเริ่มขับขาน
แล้วประสานไออุ่นลุ้นไว้นี่
ยังจะกอดพรอดพร่ำร่ำวจี
จนอยากลี้หลบหน้าคราได้ฟัง
/มวลหมู่เมฆลอยเลื่อนเคลื่อนเช้าค่ำ
คอยดื่มด่ำคมคำย้ำด้วยหวัง
คนธรรถ์อ้อนกลอนรักจากภวังค์
เราก็นั่งอิ่มเอมปรีเปรมชม
/แต่ดวงใจหวั่นบ้างอย่างที่เห็น
ก็ยังเป็นผู้หญิงนิ่งให้สม
ความคิดถึงตรึงทรวงหน่วงอารมณ์
แม้นานนมไม่จางห่างไปเลย..ฯ
แพรอักษร ๑๒/๑๐/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น