/สุดปลายทางของแยกแทรกความเหงา
คงจะมีแต่เราเฝ้าสับสน
จะมีบ้างหรือเปล่าเล่าสักคน
ช่วยพาความหมองหม่นให้พ้นไป
/เมื่อกาลก่อนมีเธอยืนข้างข้าง
ส่งยิ้มอันเลือนราง อยู่ไหวไหว
ความอบอุ่นมีเสมอจากหัวใจ
แต่วันนี้กลับไกลกันเหลือเกิน
/เขาจะรับรู้ไหมใครคนหนึ่ง
คอยส่งความคิดถึงซึ้งจนเขิน
ในคืนค่ำฝนโปรยโรยทางเดิน
ตรงดินเนินเรือล่องเคยท่องกัน
/ท้องฟ้ามืดสลัวทั่วเชิงเขา
ความเจ็บปวดเต้นเร่าเคล้าใจฉัน
คืนว่างเปล่าล่วงผ่านมานานวัน
ไม่เห็นเธอย้อนผันหันสักคราว
/มีเพื่อนเพียงความเหงาเฝ้ายามดึก
น้อยในใจลึกลึกนึกก็หนาว
มองเมฆหม่นฝนมาน้ำตาพราว
ความเจ็บร้าวเกาะกินแทบสิ้นลม
พลอยตะวัน แพรอักษร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น