/ฉันหลบซ่อนพรางตัวไปทั่วห้อง
ก่อนนั่งมองฝนโปรยโรยพื้นหญ้า
อยากจะลืมบางสิ่งที่ทิ้งมา
แต่ก็ล้าเหลือเกินยากเดินไป
/ทอดสายตาฝ่าถนนคนคลาคล่ำ
ทุกก้าวย่างตอกย้ำความช้ำให้
เห็นทุกหนคนพล่านผ่านแต่ไกล
มีบางใครบอกไว้จะได้พบคุณ
/ขอให้ฉันเข้าใกล้จะได้ไหม
แล้วจับจองห้องใจเพื่อไว้หนุน
ขอเข้าไปแนบชิดจิตละมุน
ขอไออุ่นมาผสานสมานทรวง
/ยื่นมาเถิดมือพลอยนั้นคอยอยู่
แสดงให้ได้ดูรู้ทุกช่วง
ไม่คิดจะหลอกเล่นหลบเร้นลวง
แต่ว่าห่วงจากใจมีให้เธอ
/โบราณกล่าวฝากไว้ให้ข้อคิด
รักชั่วนิจนิรันดร์นั้นเพ้อเจ้อ
ไม่มีหรอกหวานตลอดจนละเมอ
แต่ที่เหม่อเผลอส่งใจไปใกล้กัน
/ฉันยืนบนเทือกเขาภูผาสูง
มีเพื่อนฝูงมากมายหมายปลอบขวัญ
แต่คงไร้ความสุขปลุกชีวัน
ถ้าไร้จันทร์ให้มองคงหมองตรม
/ฉันไม่ชอบเพ้อพร่ำลำนำรัก
กลัวคิดหนักเกินไปไร้สุขสม
ปรารถนาเพียงหนึ่งตรึงอารมณ์
คอยชื่นชมด้วยใจในเสียงเพลง...ฯ
แพรอักษร ๒๘/๑๐/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น