...ด้วยรักและห่วงใย...
/ด้วยมีโรครุมเร้าเฝ้าไม่ห่าง
คอยระหว่างเราเดินเพลินกับฝัน
จนใกล้พรากน้องไกลอยู่ทุกวัน
ไม่รู้เดือนปีผันของพรรค์นี้
/จะต้องลาตอนไหนใครรับรู้
ใจยังมั่นคงอยู่สู้เคียงพี่
ขอเพียงมั่นรักไว้ในฤดี
คงไม่ไกลเกินลี้พี่จะรอ
/ไม่อยากมองฟากฟ้าอุราสั่น
เห็นพี่นั้นคร่ำครวญชวนใจฝ่อ
บอกรักยังคงมั่นฝันเคยคลอ
มานั่งลงตัดพ้อต่อใจจำ
/จะบอกความตามจริงที่อิงอยู่
น้องนั้นก็รับรู้อยู่ทุกค่ำ
ว่าพี่รักปักใจในน้ำคำ
ทั้งห่วงหวงกลัวช้ำระกำใจ
/น้องก็อยู่ไม่ห่างทางฟากนี้
ก็เหงาบ้างบางทีที่หวั่นไหว
ไม่เจอกันพี่บอกหยอกลมไกว
จะทำไงกันดีเล่าพี่ยา
/หากถามว่าคิดถึงกันบ้างไหม?
ตอบแล้วนะจากใจยามไกลหน้า
คิดถึงมากคิดถึงทั้งหลับตา
ก็ละเมอร้องหาให้มาพลัน
/ไม่เคยลืมความหลังครั้งก่อนเก่า
นั่งจับเจ่าคอยแลตรงแคร่นั่น
กระท่อมน้อยปลายนาครามีกัน
มองตะวันลับขอบกรอบเหลี่ยมภู
/มาแล้วนะน้องมาประสาห่วง
มาฟังท่วงทำนองกลอนขับคู่
มาส่งเสียงเจี้อยแจ้วตรงแนวคู
มารับรู้ภาพหนหลังอยู่ตั้งนาน
/แม้จะต่างภพชาติมิขาดหาย
ยังมีรักคู่กายให้ประสาน
เรามีเรายืนยงคงชั่วกาล
สืบสายธารเวลากว่าชีพมลาย
/ยังคิดถึงทุกเมื่อเชื่อไหมพี่
ดวงฤดีน้องอยู่เป็นคู่หมาย
มีรูปภาพทาบฝาคิดว่ากาย
ในห้องนอนสุดท้ายจนหายไป
/มามองเมียงเพียงพี่นี้ไม่ห่าง
ไม่ให้พี่อ้างว้างย่างเข้าใกล้
มีน้องมองจันทร์ส่องท่องแนวไพร
เห็นน้องไหม?ยามไม้โบกโลกวิญญาณ์
/..?...มาคร่ำครวญทวนกลอนแสนอ่อนหวาน
ขอพี่อย่ารำคาญพานหายหน้า
ก็คิดถึง ตรึงฤทัยเสมอมา
แม้ชีพลาล่วงลับยากกลับคืน
/ขอให้พี่อยู่สุขทุกทิวา
ภายภาคหน้าน้องจะมาพาใจชื่น
ในยามนี้ขอลาก่อนนะขวัญยืน
เพราะยากฝืนชะตาฟ้านำมาเกย.ฯ
แพรอักษร ๑๐/๐๗/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น