ไกลตาไกลตีน
/อยู่กันไกลเกินเห็นเป็นไฉน
เธอเป็นสุขดีหรือไม่? ในวันห่าง
มีเรื่องทุกข์หรือเปล่าระหว่างทาง
เคยสงฟางนั่งโปรยยิ้มแสนอิ่มใจ
/มาเถิดหนาวันนี้มีเรื่องเล่า
เป็นเรื่องเก่าเนานานสะท้านไหว
เหนือทิวเขาไม้เบียดเหยียดกลางไพร
ริมลำธารน้ำใสไล้หมู่ปลา
/มีหมู่มดเฝ้าไข่ในรังนอน
ตามไม้ขอนน้ำค้างรื้นเต็มผืนหญ้า
จึงฝากเพลงพลิ้วหวานผ่านลมพา
หวังเห่กล่อมเพื่อนยาอยู่อาจินต์..
ห่มเมฆขาวหนาวกายสุดปลายฟ้า
ท่ามภูผาผวาจิตคิดถึงถิ่น
ใจสะทก อกสะท้อนวอนชีวิน
ไยแผ่นดินแม่ต้องห่างต้องร้างลา
เคยเอิบอิ่มยิ้มแย้มจนแก้มปริ
ใจมันริพาตัวไปไกลสุดหล้า
คิดถึงห้อมลอมฟางหว่างทุ่งนา
เคยวิ่งเล่นเฮฮากับเพื่อนเกลอ
มาบัดนี้ไม่มีแล้วเหมือนแก้วร้าว
เหลือแต่ความกล้ากร้าวมาเสนอ
ไม่มีเพื่อนมีพี่ที่คุ้นเจอ
เหลือแต่เธอหวังเป็นดาวประดับใจ..ฯ
แพรอักษร ๒๕/๐๗/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น