/ฝนจ๋าฝนตกจนล้นคนเย็นฉ่ำ
เพราะเมฆผืนทะมื่นดำนำมาหว่าน
ก่อเกิดน้ำรินไหลเป็นสายธาร
หลายปีผ่านร่องกว้างกระจ่างตา
/ฟ้าจ๋าฟ้าผ่าเป็นสายคล้ายไฟส่อง
ครืนคะนองเพราะอะไรไหนบอกข้า
หรือโกรธเกรี้ยวเคี่ยวขับกับนภา
จึงแผดแสงแรงกล้าก่อนลาไป
/ดินเอ๋ยดินแผ่นดินที่รุ่มร้อน
เจ้าอาวรณ์ถึงฟ้าฉ่ำน้ำใช่ไหม?
จึงปริแยกแตกระแหงเหมือนแห้งใจ
รอสายฝนประโลมไล้ให้คืนพลัง
/น้ำเอ๋ยน้ำไหลเอื่อยเรื่อยเรื่อยผ่าน
เป็นสายธารน้ำใจให้คนหวัง
ฝูงปลาว่ายแหวกวนจนเสียงดัง
ตามชายฝั่งนั่งเพลินบนเนินดิน
/เห็นดอกไม้ใบไหววันใหม่แล้ว
ผลิกลีบอ้าผ่องแผ้วไร้แววสิ้น
ตอนฝนซาลมโบยโชยระริน
ปลอบชีวินด้วยดอกไม้.ไทยของเรา.ฯ
แพรอักษร ๒๐.๔๐ น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น