๐.ในยามเช้าเงาตะวันพลันเฉิดฉาย
พยับพรายพรูพรั่งดั่งเก็จแก้ว
ประกายส่องผุดผาดวาดขอบแนว
ดูวับแวววูบหวำทำละเมอ
๐.น้อยไปหรืออย่างไร?ใจที่ให้
ก็ยกไปเก็บไว้ใกล้เสมอ
ใจทั้งดวงที่หวงไม่ลวงเธอ
ทุ่มเสนอจนไร้ใครคอยมอง
๐.น้อยไปหรือ? อย่างไร?ใจที่มอบ
ทั้งรอปลอบตอบไปถึงในห้อง
ไม่เคยหมายใครแอบมาแนบครอง
มั่นใฝ่ปองเพียงเธอเพ้อยามไกล
๐.น้อยไปอีกหรือรักที่ถักส่ง
มันน้อยลงหรือคำนำเคียงใกล้
น้อยไปหรือกับความฝันมั่นห่วงใย
ที่ร้อยห้วงดวงใจรักเฝ้าถักทอ
๐.น้องก็มีเท่านี้ที่ให้ได้
กับหัวใจจริงจังหวังสานต่อ
ให้เธอหมดทุกอย่างยังไม่พอ
ใจคนรอสุดจะช้ำเกินรำพึง
๐เพราะเธอไม่มีหัวใจ...
หรือว่าไร้ความรู้สึกจะนึกถึง
จึงไม่เหลือเยื่อใยในคำนึง
ให้ซาบซึ้งคนทดท้อพอชุ่มเย็น
๐.หมดความหวัง ความฝันกำลังใจ
กับความทุกข์ภายในใครเคยเห็น
กี่นำตา...กี่หมองช้ำ..กี่ลำเค็ญ
แสนยากเข็ญเป็นอยู่..รู้น้อยไป.. ./ฯ
แพรอักษร ๑๑/๐๘/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น