ที่ห้องพักครู
“ได้ยินว่ามีเด็กเข้ามาใหม่นี่นาห้องอาจารย์จำรูญน่ะ ใช่ไหม? ”ครูสมจิตถามออกมา นั่นทำให้บรรดาเพื่อนครูด้วยกันหันไปมองเหมือนต้องการคำยืนยัน
“เอ่อ...ครับ แหม นึกถึงขึ้นมาเลยผม ตอนนั้นก็เป็นช่วงหน้าฝนและมีเด็กใหม่เข้ามาเหมือนกัน”อาจารย์จำรูญนึกขึ้นมาทันที แต่สายตาจ้องออกมาทางประตูห้องพัก
?..ตรงนั้นมีร่างบางของวีรนุชยืนอยู่
“เอ้ย..! ”อาจารย์จำรูญยกมือขึ้นห้ามมิให้พูดด้วยน้ำเสียงอันดัง แล้วหันไปถาม
“มีอะไรรึ วีรนุช? ”
“ค่ะอาจารย์ หนูเอาแบบสำรวจของครอบครัวมาส่งค่ะ”พูดจบก็เดินเข้าไปวางแผ่นใบสำรวจใส่บนมือของอาจารย์จำรูญก่อนจะยกมือทำความเคารพคุณครูทุกคนในที่นั้น แล้วเดินออกมา
มีเด็กเข้ามาช่วงหน้าฝนรึ? แล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่...
----------------
“เอาละ นักเรียนทุกคน หมดชั่วโมงประชุมแล้ว ใครจะถามอะไรหรือเปล่า? ”คุณครูจำรูญถาม
วีรนุชรีบยกมือขึ้น “มีค่ะคุณครู”
“ว่า..? ”
“เอ่อ..หนูขอย้ายโต๊ะไปนั่งริมหน้าต่างค่ะ”เมื่อหล่อนจบประโยคนั้น สายตาทุกคู่ต่างก็หันมามองหล่อนเป็นตาเดียว บางคนถึงกับมีใบหน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด คุณครูจำรูญใบหน้าซีดเผือดทีเดียว
“ท..ทำไมล่ะ? ครูว่ามันไม่สะดวกหรอกนะ”ครูจำรูญออกความเห็น มาในเชิงไม่ค่อยเห็นด้วยนัก
“ก็หนูสายตาสั้นนี่คะ มองไม่ค่อยเห็น ขอย้ายไปนั่งที่โต๊ะนั้นไม่ๆได้เหรอคะ? ”วีรนุชถามด้วยความสงสัย
อาจารย์ประจำชั้นใช้มือดันแว่นตาให้เข้าที่ “ก็ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก” สีหน้าเหมือนยุ่งยากใจ ก่อนจะอนุญาต
“ถ้างั้นก็..ตามใจ”คุณครูเดินออกจากห้องไปพร้อมกับหล่อนที่หอบหนังสือและอุปกรณ์ย้ายไปที่โต๊ะที่ ๔ ริมหน้าต่างทันที
ท่ามกลางสายตาของเพื่อนร่วมชั้นที่มองดูอย่างระทึกแกมหวาดผวาแทน แต่ทุกคนก็ไม่มีใครปริปาก
ทุกอย่างเงียบ...สนิท
แอ๊ด...
“นักเรียน..ตรง...”
เมื่อคุณครูจินตนาเข้ามายืนหน้าชั้น เงยหน้าขึ้นก็แทบผละ..ด้วยความตกใจ กับภาพที่เห็น...?
“เธอเองเหรอ..วีรนุช สุวะกุล นักเรียนใหม่น่ะ”ทักทายอย่างไม่รู้จะเริ่มยังไง “ทะ ทำไมถึงไปนั่งที่โต๊ะนั้นล่ะ? ”น้ำเสียงที่ถามเหมือนพยายามบังคับให้มั่นคง
“เออ..หนูสายตาสั้นค่ะ”
“งั้น..หรือ”ส่งเสียงครางเหมือนว่ารับรู้
แปลกจังเลย ทำไมเพื่อนๆและคุณครูถึงมองหล่อนด้วยสายตาแบบนั้นนะ แค่ขอย้ายจากโต๊ะหลังสุดนั้นมาที่โต๊ะนี้เท่านั้นเอง?
--------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไป
เงาบุหงา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น