ดูเรียงรายซ้ายขวาท่าตลิ่ง
สงบนิ่งอิงฝั่งอย่างเงียบเหงา
สุรีย์ส่องแสงสาดพาดเป็นเงา
กระโดงเสาเทาทึมก็ขรึมคอย
จอดเทียบท่าเรือนเลลมเหหัน
คลื่นกระชั้นพาลพลิกเรือริกร่อย
สายลมเทเร่ซัดจนพลัดลอย
ดั่งสาวน้อยสะเทิ้นอายเมื่อชายชม
โอ้!นวลน้องท่องเที่ยวคงเปลี่ยวจิต
ถึงมีมิตรชิดแอบแนบสุขสม
แม้เพลิดเพลินยามล่องท่องตามลม
ยังหน้าชื่นอกตรมคล้ายขมคาว
เป็นแนวแถวยาวเหยียดละเลียดฝั่ง
ผู้เฒ่านั่งเหม่อมองจ้องเมฆขาว
เรือลำน้อยกลางราตรีที่ไร้ดาว
คงจอดนิ่งตามอ่าวราวคุ้งโค้ง
หันหน้าหาชายฝั่งอย่างเศร้าสร้อย
แว่วเพลงลอยหวนไห้ใจว่างโหวง
โอ้เรือนเลเคหานาวาโคลง
ดาษกระโดงดื่นดักเหมือนหักกลาง./
แพรอักษร ๑๑/๐๗/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น