/พลิ้วใบหญ้าลู่ระเนนโอนเอนไหว
ยามลมไกวกระไรจิตไม่คิดหวั่น
หญ้าวูบไหวใจก็หวำเพ้อรำพัน
เกรงว่าฝันไปไม่ถึงซึ่งดวงดาว
/เที่ยวลัดเลาะเกาะติดคอยชิดใกล้
แต่เหมือนฝั่งฟ้ายิ่งไกลใจเหน็บหนาว
ทะเลหญ้าไหวพลิ้วเป็นทิวยาว
กระหวัดร้อยเรื่องราวพาร้าวใจ
/ยามลมพัดลัดฟ้ามองหาเธอ
ได้แต่เก้อเหม่อตามความหวามไหว
เหมือนต้นหญ้าคราหลับไม่ทับใบ
คงยืนรับน้ำค้างใสไม่โรยรา
/คงจะเหมือนกับเธอมิเผลอไผล
แม้ไร้สิ้นแรงใจปรารถนา
ยังมีเพียงฉันคนเดียวเกี่ยววิญญาณ์
ด้วยคมเคียวแห่งเวลาและอารมณ์
/ยามเอนนอนก่อนหลังหวังพบหน้า
ยามนิทราดวงจิตคิดสุขสม
เป็นพันธะแน่นเหนียวอันเกลียวกลม
ใจชื่นชมศรัทธาพาผ่อนคลาย
/ลมโชยพัดกอหญ้ามาทางนี้
ดังสายลมเสรีมีความหมาย
หญ้าไหวเอนยังคงชื่นมิคืนคลาย
เหมือนใจฉันที่สุดท้ายคงมี...เธอ/
แพรอักษร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น