..ไม่เคยลืมเสียงเย้าเคยเคล้าคลอ
ก็ยังคงจะรออยู่เคียงใกล้
ไม่เคยหลงลืมคำจากดวงใจ
ยามที่พี่เห่ไกวใจชื่นบาน
..เพราะมีไออุ่นรักสลักค่า
เดือนดาราพร่างพราวกล่าวขับขาน
เหมือนแมกไม้ไม่ห่างทางสายธาร
จะเนิ่นนานเพียงใดใจคะนึง
..ดอมกลิ่นกายคล้ายบอกถึงความรัก
จนประจักษ์อกแจ้งแห่งความซึ้ง
หอมเจ้าหอมกลิ่นใดใฝ่รำพึง
หรือพี่จะคิดถึงซึ่งคู่ครอง
..นั่นไงใจเริ่มเผยว่าเคยคู่
จึงรำพึงถึงอยู่ไม่ห่างห้อง
ดั่งมีเงาสาวเจ้าเฝ้าประคอง
พี่เมียงมองจ้องอยู่มิรู้คลาย
..น้องเข้าใจพี่ชายว่าคล้ายน้อง
เคยแอบมองคนใกล้ไม่ห่างหาย
เช้าก็ผ่านเย็นก็เห็นมิเว้นวาย
จวบจนภาพสุดท้ายเธอย้ายไป
..เห็นอาทิตย์ตกร่องปล่องธารรัก
ที่สลักค่ำเช้าเฝ้าเคียงใกล้
แย้มประตูหน้าต่างระหว่างไพร
หน้าเขาลอยมาให้เห็นเช่นทุกครา
ลมโบกโบยโชยพลิ้วปลิวมาทัก
เหมือนแมกไม้สลักคำย้ำห่วงหา
กิ่งใบร่วงลงโปรยโรยทั่วนา
อยากหนุนตักพี่ยาทุกหน้ากาล
..จะมีอีกครั้งไหมไหล่ข้างนั้น
มาให้น้องหนุนปันกลั่นกลอนหวาน
มีเสียงกระซิบสั่งยามฟังกานท์
ที่น้องร่ายร่ำผ่านลานระทม..../
Pear ask-shorn
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น