เคยบ้างไหมหัวใจเจ็บแปลบปลาบ
เคยมีคราบน้ำตาใจล้าช้ำ
เคยบ้างไหมหัวใจโดนจองจำ
เคยร่ายร่ำร้องหาคนลาไกล
ต่อให้มีฟ้าห่มบ่มดวงจิต
เอาดวงดาวเฝ้าชิดสนิทใกล้
ต่อให้พี่เอาผ้าล้อมพร้อมด้วยใจ
คนแดนไกลใต้เงาจันทร์นั้นไม่คืน
ก่อนเดินป่าหน้าผาคราเราผ่าน
เคยนอนลานโนนหินข้างดินชื้น
แต่ตอนนี้ไร้เงาเขาเคยยืน
อิงไหล่ซบอกสะอื้นจนขื่นคลาย
เดือนดาวจ๋าข้าหนาวร้าวใจจิต
คนเคยชิดแนบทรวงช่วงนี้หาย
ยืนจ่อมจมระทมทุกข์อยู่เดียวดาย
ไร้ความหมายกายสับสนแสนลนลาน
เหมือนเพลงดาวเฝ้าดูผู้โดนสาป
แสงจันทร์อาบฉาบแทรกแรกก็หวาน
เมื่อแสงอ่อนใจรั้งหวังเลยผ่าน
ช่วงวันวานทรมานใจซ่านซม../
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น