“เดี๋ยว” คำเดียวก็สายเกินไป
เมื่อก่อนตอนที่ฉันเป็นเด็กๆ เวลาแม่ใช้ให้ทำอะไร
ฉันมักจะติดคำว่า “เดี๋ยวนะแม่ อีกสักประเดี๋ยว”
แม่บอกเสมอว่า คำนี้คือ อุปสรรคสำคัญที่ทำให้เราทำอะไรไม่สำเร็จ
ฉันไม่เคยสนใจ....เมื่อฉันโตขึ้นมา เลยนำคำนั้นติดตัวมาด้วย
ฉันได้พบว่า...ฉันพลาดอะไรหลายๆ อย่างเพราะคำๆ นี้
มันทำให้ฉันไม่อยากทำอะไร ขี้เกียจ และลืมทำอะไรที่ควรทำไป
คำว่า . “เดี๋ยว” นั้นหมายถึง...ไม่อยากทำ เผลอก็ไม่ได้ทำไปซ่ะงั้น
ฉัน “เดี๋ยว” จนลืม และทำให้เกิดเรื่องตามมาเสมอๆ หลายๆ ครั้ง
คนเรามันจะไม่คิดก็ไม่ได้ ..เพราะมันได้เจอกับตนเอง
ฉันในทุกวันนี้ได้เตือนตนเองทุกครั้ง และเสมอๆ ว่า
ถ้าหากคำนี้มันเดินทางมาหาฉันเมื่อไหร่ให้คิดว่า....
ถ้ามีชีวิตไม่ถึงอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้านี้.....จะเสียใจไหม? ถ้าหากไม่ได้ทำ....
มันทำให้ฉันรีบผลักเอาคำๆนั้นเก็บไปให้ลึกๆ ละรีบตาลีตาเหลือกมาทำ…
มีหลายอย่างเหมือนกันที่ไม่ทำก็เสียใจ.....แต่..
มันก็คงน่าเศร้ามากมายนัก หากตายก่อนที่ไม่ได้ทำ.....
บางอารมณ์ที่แสนเศร้า....
เราจะเหงาในทุกคราวเสมอ
แม้บางครั้งจะคอยพร่ำคำละเมอ
ก็ยังเผลอเพ้อคำจำนรรจ์จา
พาใจหวนครวญคิดเรื่องผ่านมา.
~*ploy-tawan*~
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น