เช้าๆของวันหยุด...สายฝนโปรยปรายมาแต่เช้า พายุเข้าแน่เลย เมื่อวานทางกรมอุตุฯ แจ้งไว้ว่าอากาศเปลี่ยน
แปลงแบบนี้อยู่สามสี่วัน
“โอ๊ย..เบื่อจังเลย จะตกทำไมนักนะ” แม่เปรี้ยวตัวแสบบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะชายตามามองเหมือนรออยู่
“อ้าว!.ตื่นแล้วเหรอ น่าเบื่อนะเจน ฝนตกได้ตกดีอ่ะ..” ฉันอมยิ้ม หึ หึ
“ตื่นมาบ่นแต่เช้านี่ไม่เบื่อรึไงกัน เห็นเปรี้ยวบ่นทุกอย่างที่ไม่ชอบแหละ” แย้งออกไปก็ขำ เพราะสีหน้าแม่เปรี้ยวจี๊ด
“ฮื่อ..ไม่อยากบ่นหร๊อก ! พอดีพอร้ายแล้วนะ แต่เรามีนัดนี่แหละถึงต้องตื่นมานั่งบ่นแต่เช้าน่ะ ”
อ้อ!..มีนัดนี่เอง “ เอาน่าเปรี้ยว เรื่องของธรรมชาติ อย่าบ่นไปเลย ธรรมดาจะตายธรรมชาติจัดสรรนะดีเท่า
ไหร่แล้ว หากฝนไม่ตก พอร้อนก็บ่น หนาวก็ครวญ ฝนตกยังจะไปว่าฟ้าอีก มนุษย์นี่หาความพอดียากอย่างที่เขาว่าจริงๆ
เชียว”
เดินไปหยิบแก้วตักโกโก้ช้อนครึ่ง กดน้ำร้อนใส่ เดินหายเข้าห้องน้ำออกมาอีกที แม่เปรี้ยวจี๊ดเพื่อนตัวแสบกำลังยกขา
ตะกุยอากาศอยู่หน้าทีวี อิอิ บ่นๆแล้วก็ทิ้ง เป็นแบบเปรี้ยวก็ดีนะ ไม่ต้องมาคิดมากขอให้ได้พูดตามที่ใจคิด สักครู่เรื่องก็
จะถูกลืม เรื่องใหม่เข้ามาแทนที่ ฉันขึ้นไปเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วเดินลงมานั่งโซฟา ตามองเปรี้ยวออกกำลัง กายด้าน
หน้าตามทีวี แต่ให้ตายเหอะ! ฉันแทบสำลักโกโก้ร้อน แม่เปรี้ยว ฮ่า ฮ่า เท้าเธอที่ถีบจักรยานกลางอากาศดันเอามา
ข้างหน้ามากไป เป็นผลให้ขาเธอมายันพื้นไว้แทบไม่ทัน
‘โอ๊ยย..ตายละ ฉันนั่งปิดปากขำ “ เหวอ.ๆ..เฮ้ยๆ..อูย...เจ็บชะมัดเลย บ้าเอ้ย..” ลุกขึ้น
มานั่งจับท้ายทอยคลำป้อยๆ น่าสงสาร’
“เจ็บอะ..เจน..ฮือ..”
“ออกยังไง...ระวังอย่าเอาขามาด้านหน้ามากไปซีเปรี้ยว”
“ ก็ไม่อยากให้มาหรอกเจน แต่มันมาเองมันนะ โอ๊ย!..ใครจะอยากเจ็บตัวกันเล่า มานวดให้หน่อยซีเจน เขา
เจ็บมากนะนี่ เคล็ดรึเปล่าก็ไม่รู้ เฮ้อ! เวรกรรมแต่เช้าเลยฉัน”
เสียงบ่นยังไม่ห่างจากปากบางนั้นเสียทีเดียวเพราะเธอยกให้เวรกรรมรับผิดชอบไปซะงั้น ฉันเดินไปนั่งใกล้ๆจับช่วง
คอเธอมาบีบๆ คลึงไปรอบแถวลำคอ
“อูย..เจน ตรงนั้นแหละ ปวดมากเลย” นวดไปสักพักเสียงเธอก็หายไป ฉันหันไปมองหน้าเธอ เห็นตาเปรี้ยว
อยู่กับจอทีวี สงสัยหายแล้ว ไม่เห็นบ่นแล้วนี่ เธอหยุดนวดเมื่อเปรี้ยวไม่เจ็บอย่างตอนแรก
“อ้าว! เจน หยุดทำไมล่ะ อีกนิดหนึ่งนะ เพื่อนเจนจ๋าๆ นวดให้อีกนิดนร้าๆ" ดูมันทำเสียงอ้อน ฟังแล้วขนลุก
เลย
“หายแล้วนี่ เห็นเงียบไปก็เลยหยุดซีเปรี้ยว นวดอะไรนักหนา เกิดไปจับผิดเส้นขึ้นมาพิการนะ เรื่องเส้นสายนี่อย่าทำ
เป็นเล่นไป” ฉันก็บอกเธอไปอย่างนั้นละ แหม!ก็มันเมื่อยนิ้วมือนี่
“ คิดถึง คิดถึง คิดถึ้ง คิดถึง “
เสียงเรียกจากโทรศัพท์เครื่องน้อยที่ตั้งอยู่บนโต๊ะดังกระชั้น เปรี้ยว หยิบมากดรับ
“ฮัลโหล..ค่ะพี่ภพ..กี่โมงนะคะ ค่ะๆ ๑๐ โมงหน้าโรงหนัง ค่ะได้ค่ะ บายที่รัก จุ๊บๆ”
‘.โห!หวานซะมดเดิ
เช้าๆของวันหยุด...สายฝนโปรยปรายมาแต่เช้า พายุเข้าแน่เลย เมื่อวานทางกรมอุตุฯ แจ้งไว้ว่าอากาศเปลี่ยนแปลงแบบนี้อยู่สามสี่วัน
“โอ๊ย..เบื่อจังเลย จะตกทำไมนักนะ” แม่เปรี้ยวตัวแสบบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะชายตามามองเหมือนรออยู่
“อ้าว!.ตื่นแล้วเหรอ น่าเบื่อนะเจน ฝนตกได้ตกดีอ่ะ..” ฉันอมยิ้ม หึ หึ
“ตื่นมาบ่นแต่เช้านี่ไม่เบื่อรึไงกัน เห็นเปรี้ยวบ่นทุกอย่างที่ไม่ชอบแหละ” แย้งออกไปก็ขำ เพราะสีหน้าแม่เปรี้ยวจี๊ด
“ฮื่อ..ไม่อยากบ่นหร๊อก ! พอดีพอร้ายแล้วนะ แต่เรามีนัดนี่แหละถึงต้องตื่นมานั่งบ่นแต่เช้าน่ะ ”
อ้อ!..มีนัดนี่เอง “ เอาน่าเปรี้ยว เรื่องของธรรมชาติ อย่าบ่นไปเลย ธรรมดาจะตายธรรมชาติจัดสรรนะดีเท่าไหร่แล้ว หากฝนไม่ตก พอร้อนก็บ่น หนาวก็ครวญ ฝนตกยังจะไปว่าฟ้าอีก มนุษย์นี่หาความพอดียากอย่างที่เขาว่าจริงๆ เชียว”
เดินไปหยิบแก้วตักโกโก้ช้อนครึ่ง กดน้ำร้อนใส่ เดินหายเข้าห้องน้ำออกมาอีกที แม่เปรี้ยวจี๊ดเพื่อนตัวแสบกำลังยกขาตะกุยอากาศอยู่หน้าทีวี อิอิ บ่นๆแล้วก็ทิ้ง เป็นแบบเปรี้ยวก็ดีนะ ไม่ต้องมาคิดมากขอให้ได้พูดตามที่ใจคิด สักครู่เรื่องก็จะถูกลืม เรื่องใหม่เข้ามาแทนที่ ฉันขึ้นไปเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วเดินลงมานั่งโซฟา ตามองเปรี้ยวออกกำลัง กายด้านหน้าตามทีวี แต่ให้ตายเหอะ! ฉันแทบสำลักโกโก้ร้อน แม่เปรี้ยว ฮ่า ฮ่า เท้าเธอที่ถีบจักรยานกลางอากาศดันเอามาข้างหน้ามากไป เป็นผลให้ขาเธอมายันพื้นไว้แทบไม่ทัน
‘โอ๊ยย..ตายละ ฉันนั่งปิดปากขำ “ เหวอ.ๆ..เฮ้ยๆ..อูย...เจ็บชะมัดเลย บ้าเอ้ย..” ลุกขึ้นมานั่งจับท้ายทอยคลำป้อยๆ น่าสงสาร’
“เจ็บอะ..เจน..ฮือ..”
“ออกยังไง...ระวังอย่าเอาขามาด้านหน้ามากไปซีเปรี้ยว”
“ ก็ไม่อยากให้มาหรอกเจน แต่มันมาเองมันนะ โอ๊ย!..ใครจะอยากเจ็บตัวกันเล่า มานวดให้หน่อยซีเจน เขาเจ็บมากนะนี่ เคล็ดรึเปล่าก็ไม่รู้ เฮ้อ! เวรกรรมแต่เช้าเลยฉัน”
เสียงบ่นยังไม่ห่างจากปากบางนั้นเสียทีเดียวเพราะเธอยกให้เวรกรรมรับผิดชอบไปซะงั้น ฉันเดินไปนั่งใกล้ๆจับช่วงคอเธอมาบีบๆ คลึงไปรอบแถวลำคอ
“อูย..เจน ตรงนั้นแหละ ปวดมากเลย” นวดไปสักพักเสียงเธอก็หายไป ฉันหันไปมองหน้าเธอ เห็นตาเปรี้ยวอยู่กับจอทีวี สงสัยหายแล้ว ไม่เห็นบ่นแล้วนี่ เธอหยุดนวดเมื่อเปรี้ยวไม่เจ็บอย่างตอนแรก
“อ้าว! เจน หยุดทำไมล่ะ อีกนิดหนึ่งนะ เพื่อนเจนจ๋าๆ นวดให้อีกนิดนร้าๆ" ดูมันทำเสียงอ้อน ฟังแล้วขนลุกเลย
“หายแล้วนี่ เห็นเงียบไปก็เลยหยุดซีเปรี้ยว นวดอะไรนักหนา เกิดไปจับผิดเส้นขึ้นมาพิการนะ เรื่องเส้นสายนี่อย่าทำเป็นเล่นไป” ฉันก็บอกเธอไปอย่างนั้นละ แหม!ก็มันเมื่อยนิ้วมือนี่
“ คิดถึง คิดถึง คิดถึ้ง คิดถึง “
เสียงเรียกจากโทรศัพท์เครื่องน้อยที่ตั้งอยู่บนโต๊ะดังกระชั้น เปรี้ยว หยิบมากดรับ
“ฮัลโหล..ค่ะพี่ภพ..กี่โมงนะคะ ค่ะๆ ๑๐ โมงหน้าโรงหนัง ค่ะได้ค่ะ บายที่รัก จุ๊บๆ”
‘.โห!หวานซะมดเดินมาตายเพียบเลย’
พลอยตะวัน 25/12/55
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น