๐ในวันที่ดวงใจเราสับสน
ทุกข์ท่วมท้นรอรับกลับมาหา
สายลมเอื่อยพัดผ่านม่านบังตา
ชวนชื่นตาแต่หาได้ชื่นใจ
๐อยากจะลาพักไปให้หายล้า
เหนื่อยกับวันเวลาพาอ่อนไหว
ทุกข์ทดท้อกับคนของหัวใจ
ไม่อยากเห็นแม้ใครในภวังค์
๐ขอเวลาพาดวงใจไปพักผ่อน
เบื่อกับความปลิ้นปล้อนซ่อนแต่หลัง
เผลอมอบรักทุ่มเทเต็มพลัง
แต่เหมือนยังว่างเปล่าเหลือเท่าเดิม
๐อยากหยิบยื่นคืนใจใฝ่เฝ้าภักติ
นึกถึงยามซบตักป้อนรักเสริม
วันก่อนเก่ารำพันมั่นต่อเติม
นั่นก็คือจุดเริ่มเพิ่มผูกพัน
๐ในความจริงแค่บอกหลอกให้เชื่อ
พอเริ่มเบื่อก็ร้างทางเปลี่ยนผัน
ไม่เหลือแล้วเคยรักเคยห่วงกัน
สื่อสัมพันไม่คืนและยืนยาว
๐ในท่ามความเงียบเหงาเศร้าเปล่าเปลี่ยว
ยืนโดดเดี่ยวระหว่างทางเหน็บหนาว
แสนสับสนทุกข์ใจในเรื่องราว
ใจปวดร้าวย่อยยับเกินปรับตน
๐สุดระทมตรมไหม้ฤทัยหมอง
เคยใฝ่ปองครองคู่อยู่ทุกหน
ไยยามนี้แตกสลายคล้ายต้องมนต์
หรือโดนกลเสน่ห์ลวงบ่วงคนธรรพ์
๐อยากจะพักหัวใจในตอนนี้
และอยากหนีปัญหาตามล่าฝัน
เหนื่อยนักหนากับเวลาเราไกลกัน
จนไหวหวั่นทุกที่เพราะมีปม /ฯ
พลอยตะวัน ๑๗/๙/๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น