๐คลื่นทะเลชายฝั่งคลั่งริมหาด
ดูสะอาดแต่ฟ้าหม่นปนความหลัง
รอยทรายเลื่อนเกลื่อนกราดวาดภวังค์
เรานั้นนั่งมองดูอยู่ไกลไกล
๐มีรูปหินดาวตกหมกทรายอยู่
ไม่รับรู้ความระทมถมเคียงใกล้
ไม่สนใครหน้าไหนผ่านเลยไป
อยู่อย่างไร้แสนเดียวดายท่ามสายลม
๐ยามคลื่นครวญหวนซัดสาดเข้าหา
มันไม่ร้องไม่นำพาฟ้าจะล่ม
ยืนหยัดสู้ทายท้ากร้านแรงลม
ทะเลข่มห่มหมองคะนองใน
๐พร่างพรายย้อยบนฟองเกรียวเกี่ยวรอยอ้อน
สลับย้อนโลกมืดบ้างสว่างใส
ฝืนธรรมชาติขนาดย่อมได้อย่างไร
ต้องปล่อยไปตามเรียกร้องที่ต้องการ
๐ซ่า..ซ่า..ซู่ ขู่มาเป็นเส้นเสียง
วับวาวเพียงแค่พัดสาดหาดใหญ่ย่าน
ล้อมเป็นเกลียววงล้อห้อทะยาน
ปกคลุมม่านฟ้าเปิดรอทอประกาย
๐ท่ามความหม่นบนรอยจางมิห่างไหว
ราบเรียบในความนิ่งทุกสิ่งหมาย
ลากลงตามน้ำเปรียวเที่ยวกระจาย
ถมทับหายไม่คืนเป็นหมื่นปีฯ
แพรอักษร..๒๓/๑๐/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น