เพ้อ..

/เมื่อตะวันเริ่มคล้ำสีดำทาบ 

ท้องฟ้าฉาบเมฆน้อยมาลอยใกล้ 

สิ่งที่ฉันอยากทำทุกค่ำไป

 คือ..คิดถึงคนไกลใฝ่ละเมอ

/ยามนี้เธอนั้นรู้อะไรไหม 

ถ้าหากว่าเป็นได้ใคร่เสนอ

 ขอเป็นนกบินล่องเกาะห้องเธอ

 ให้ตัวเพ้อจืดจางลงบางวัน

/ป่านนี้เธอคงนอนพักผ่อนแล้ว

 ไม่รับรู้คำแว่วดังแถวนั้น

 มีคนเอ่ยว่ารักฝากแสงจันทร์ 

ในบันทึกสร้อยฝันแอบกลั่นเรียง

/กับถ้อยคำแสนงามยามเอ่ยเอื้อน

 ดั่งเสมือนได้บอกออกน้ำเสียง

 เป็นแฟนพันธ์แท้จริงอิงสำเนียง 

เฝ้าคิดเพียงเท่านี้มีสุขพอ

/เรื่องราวของความรักมักจบเศร้า

 ด้วยไม่อยากคาดเดากลัวเหงาท้อ 

มีความรักชื่นชมห่มพะนอ 

ไม่คิดมากกลัวก่อทุกข์พันพัว 

/ยืนบอกรักตัวเองเก่งเหลือรับ 

โปรยยิ้มกับกระจกพกไปทั่ว

 ฝึกออกเสียงเรียกชื่อสื่อในตัว 

เพราะขลาดกลัวเธอไม่รับประดับใจฯ

แพรอักษร