ความเดิมตอนที่แล้ว
นิลนาถเมื่อได้เพื่อนก็ดีใจมากรีบตื่นแต่เช้าเพื่อมาโรงเรียนทุกวัน ช่วงแรกๆก็ดีหรอกแต่พอนิลนาถไม่มาวันเดียว
ริญลดาก็ได้เพื่อนใหม่เพิ่ม บวกกับความที่เป็นคนร่าเริงเข้ากับใครๆ ได้ดี มีสัมมาคารวะ ริญลดาจึงมีเพื่อนเยอะ
พอนิลนาถมาโรงเรียนและรู้ว่าริญลดามีเพื่อนใหม่ ก็คอยแต่จะรั้งริญลดาให้ไปโน่นมานี่กับตัวเองจนริญลดาเริ่มเบื่อ
ความ หวงแหนเพื่อน และกลัวว่าจะเสียเพื่อนไป ทำให้นิลนาถคอยตามติดริญลดาทุกฝีก้าวจนริญลดารำคาญมากขึ้นตามลำดับ ถึงคราวทนต่อไปไม่ไหว
“นาถ ! ขอร้องนะ อย่ามาตามเกาะติดฉันมากนักเลย ให้ฉันได้มีโอกาสมีเพื่อนคนอื่นๆบ้างเถอะ ฉันจะอยู่กับเธอตลอดเวลาไม่ได้หรอกนะและตัวเธอเองก็ไม่แข็งแรงพอที่จะไปไหนมาไหนกับฉันได้ เธอต้องพักมากๆไม่ใช่มัวแต่ตามฉันจนลืมดูแลตัวเอง”พูดแค่นั้นริญลดาก็เดินจากไปอย่างไม่ใยดีแม้นว่านิลนาถจะตามอ้อนวอนยังไงเธอก็ไม่สน
หลังจากวันนั้นนิลนาถก็เริ่มปรับปรุงตัวใหม่ เพื่อว่าจะได้ไปไหนมาไหนกับริญลดาได้เธอพยายามไม่เข้าเรียนสาย ชั่วโมงพละก็จะลงไปร่วมด้วยเสมอไม่ฟังใครแม้อาจารย์จะบอกให้ไปพักที่ห้องพยาบาล
ผลของการที่ไม่เคยเล่นกีฬาเลยทำให้นิลนาถต้องเข้าโรงพยาบาล แต่แทนที่เธอจะนอนโรงพยาบาลเธอกลับมาโรงเรียนเสียอย่างนั้น พี่ว่า เธอคงกลัวจะโดนแย่งเพื่อนเลยกัดฟันออกจากโรงพยาบาลและยังคงตามริญลดาไม่ห่าง
“วันนี้กลับพร้อมกันนะลดา”นิลนาถเดินไปหาริญลดาที่โต๊ะด้วยใบหน้าซีดเซียวแม้ว่าจะพยายามฝืนยิ้มก็ยังเห็นถนัดตา
“เอ่อ..”ริญลดาพูดไม่ออกเพราะตกใจกับท่าทีของเพื่อนที่หวงแหนตัวเธอเอามากมาย
วันนั้นช่วงเช้าผ่านไปโดยไม่มีอะไร
แต่พอชั่วโมงที่๕ ซึ่งเป็นชั่วโมงพละเธอก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ลงมานั่งรอที่ขอบสนามด้วย วันนั้นเป็นคิวของวอลเลย์บอลและเธอก็ขออาจารย์ลง
“นี่ลดา..!เธอไปห้ามนาถเขาดีกว่า จริงๆ ให้ไปนอนโรงพยาบาลได้ก็ดีนะหน้าซีดยังกับไก่ต้มขนาดนั้น”เพื่อนๆ ในห้องต่างก็เห็นด้วยว่าริญลดาสมควรจะไปห้าม
“ช่างเขาสิในเมื่อเขาไม่รักตัวเอง และสมัครใจที่จะเล่น”ริญลดาพูดอย่างไม่แคร์
เมื่อชั่วโมงที่ ๕ ผ่านไป เริ่มเข้าชั่วโมงที่ ๖อาการป่วยของนิลนาถเริ่มออก เธอนั่งก้มหน้ากัดฟันนิ่งแต่ร่างกายนั้นสั่นสะท้านจนไหล่ไหว เพื่อนๆบางคนเริ่มหันมามองบ่อยขึ้นอาจารย์ก็หยุดการสอนและเดินมาที่โต๊ะ
“นิลนาถไหวรึเปล่า? ครูว่าเธอควรไปพักที่ห้องพยาบาลนะ”น้ำเสียงบอกความกังวลและห่วงใยของอาจารย์ทำให้นิลนาถเงยหน้าขึ้นตอบ
เท่านั้น...!
ดวงตาของทุกคนเบิกค้าง เมื่อเห็นหน้านิลนาถชัดๆ ใบหน้าที่ไร้สีเลือดฝาดเจือปนมีแต่ความขาวซีดเคลือบอยู่ทั่วแทน
“ม่ะไม่ค่ะ หนูไม่เป็นไร”เสียงที่ตอบขาดเป็นห้วงๆ สั่นๆ เหงื่อชุ่มผุดตามหน้าผากมน นิลนาถพยายามอดทนแม้จะทรมานพลางพลิกข้อมือดูนาฬิกาโดยไม่สนใจสายตาของใคร
อาจารย์เดินกลับไปหน้าห้องสอนต่อ
‘อา..! จวนแล้วจวนจะหมดชั่วโมงเรียนแล้ว’
บอกตัวเองซ้ำๆซากๆ อย่างอดทน แต่ยังไม่ทันหมดชั่วโมงเรียนดีนิลนาถก็ฟุบหน้าลงกับหนังสือบนโต๊ะที่กางอยู่
แกรก...
ตุ๊บ..
เสียงปากกาตกจากมือลงสู่พื้นร่างบางสั่นน้อยๆ แต่ไร้สรรพเสียงใดเล็ดลอดออกมา
“นิลนาถ...อาจารย์คะ ! นิลนาถ? ”ตอนนั้นพี่ตกใจมาก ทำอะไรไม่ถูกเรียกอาจารย์เสียงดัง มือก็จับไปที่ตัวของนาถอย่างกลัวๆ
“นิลนาถ..”เสียงอาจารย์เรียกพร้อมสาวเท้ามาอย่างเร็ว “ช่วยกันพาไปห้องพยาบาลเร็ว”สั่งไม่ทันจบหัวหน้าห้องกับเพื่อนอีกคนจะขนาบข้างพยุงปีกพาออกไป
แต่..!
“ม่ะไม่ค่ะอาจารย์ หนะหนูไม่ อยาก จาก ตรง นี้ ไป ไหนค่ะ ให้ หนู อยู่ ตรง นี้ ต่อ นะ คะหนู ไม่ อยาก อยู่ คน เดียว”น้ำเสียงที่พูดออกมาฟังดูกระท่อนกระแท่นเต็มทีมันแผ่วเบา แหบโหยอย่างน่าสงสาร
ท่ามกลางความตกใจของเพื่อน
“ไม่ได้ใครก็ได้ ไปเรียกหมอมาเร็ว รถพยาบาลด้วยนะ
สิ้นเสียงของอาจารย์ก็เกิดความโกลาหลขึ้นเล็กน้อยเมื่อร่างของนิลนาถสะอึกจนใบหน้าและลำตังกะตุกขึ้น
และแล้ว..นาทีนั้นที่ร่างบางก็ทรุดลงไปอย่างสิ้นเรี่ยวแรงตอนนั้นนาทีนั้น
นิลนาถตายแล้ว..!
มือสองข้างพาดไปบนโต๊ะใบหน้าที่ตะแคงข้างนั้นซีดขาวเผือดน้ำลายหยดย้อยออกมาเปื้อนเต็มแก้มและเส้นผมที่ปรกหน้ากลิ่นน้ำย่อยลอยออกมากับน้ำลายเหนียวอย่างคนสุขภาพไม่ดีคลุ้ง
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ก้มกราบบ่อยๆจะช่วยลดความทระนงลงได้บ้าง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น