/สายสัมพันธ์วันเก่าเราร่วมสร้าง
ดูไม่ต่างโซ่ตรวนชวนผวา
ตัดไม่ขาดจากฝันทั้งสัญญา
กายอ่อนล้ายากเพลินเมื่อเดินไป
/ทอดตาสองมองเหม่อเธอเดินจาก
คนรักมาหนีพรากเกินอยากใกล้
น้ำตาหยาดรินหลั่งสุดรั้งใจ
กับพิษไข้โลมเร้าพุ่งเข้าทรวง
/ได้แต่หวังสักวันจะผันผ่าน
ทุกข์คืบคลานคงหายคลายหนักหน่วง
แต่ว่าฝันก่อนเก่าก็เฝ้าลวง
จนกาลล่วงเลยไกล.หาได้คืน
/เคยคิดว่าเวลาเยียวยาได้
พิษลามไหม้ไข้ซมพาขมขื่น
ด้วยความเหงาความเศร้าเข้ากินกลืน
ยากจะฟื้นลืมตาที่ล้าแรง
/เมื่อกาลเปลี่ยนเวียนไปอย่างไร้หวัง
หมดพลังรั้งฝืนให้ยืนแกร่ง
พิษรักร้อนซ่อนช้ำกระหน่ำแทง
ต้องเสแสร้งแต่งรอยยิ้มให้พริ้มเพรา
แพรอักษร ๑๐/๑๑/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น