ในที่สุดก็ปิดเทอม
ศิลาเอ่ยปากชวนปภาวดีและรตามาที่บ้านวีรนุชแต่เช้าซึ่งทั้งหมดก็เริ่มพุ่งเป้าไปที่บ้านเกิดของนิลนาถซึ่งอยู่ไปอีกหมู่บ้านไม่ไกลกันนัก
ทั้งสี่มาถึงหมู่บ้านที่นิลนาถเคยอยู่และจอดรถเดินดูบ้านเลขที่ๆจดมาจนเจอ
ปภาวดีก้มๆ ส่ายตัวมองเข้าไปภายใน เหมือนจะไม่มีคนอยู่เห็นป้าข้างบ้านออกมาจึงยกมือไหว้แล้วถาม
“สวัสดีค่ะคุณป้า เอ่อ..นี่ใช่บ้านของคุณนิลนาถปานน้อยไหมคะ? ”
หญิงชราเงยหันมามองพวกเด็กๆ ด้วยความแปลกใจ แววตาครุ่นคิด
“อ้อ..! หนูนาถหรือ? ก็รู้จักนะ”ท่านพยักหน้ารับ “พวกหนูมีธุระอะไรกับเขาหรือเปล่า?”ถามกลับไปบ้าง
ปภาวดีมองหน้าเพื่อนๆ ก่อนจะตอบว่า “คือพวกหนูอยากจะทราบว่าเขาเป็นใคร อยู่ที่ไหนน่ะค่ะคุณป้า”
“หรือจ้ะ..! งั้นเข้ามาก่อนสิ”เมื่อถามไถ่กันสักครู่ก็ถอดสลักประตูให้เด็กทั้งสี่เข้าไปนั่งที่โต๊ะม้าหิน “เอ้าๆ นั่งก่อนๆ เดี๋ยวป้าจะเอาน้ำมาให้”
แต่ยังไม่ทันจะหันหลังกลับ ศิลาก็จับท่านไว้ “อุ๋ย..! อย่าลำบากเลยค่ะ พวกหนูดื่มแล้วเข้ามานี่ล่ะค่ะคุณป้าอยากจะรบกวนคุณป้าช่วยเล่าเรื่องของคุณนิลนาถให้ฟังหน่อยสิคะ”เมื่อพูดออกไปแล้วศิลาก็เตรียมหาคำตอบเสริมไว้ในสมอง เพราะท่านคงสงสัยว่าพวกเธออยากรู้ไปทำไม
“พวกหนูรู้จักหนูนาถด้วยหรือ? คนล่ะรุ่นกันนี่? ”ป้าตาบตั้งข้อสังเกต
“ค่ะคุณป้า คนล่ะรุ่นกันค่ะแต่ว่าพวกหนูเรียนห้องเดียวกับคุณนิลนาถน่ะค่ะ”รู้ว่าคำตอบไร้เหตุผลไปหน่อยกลัวเหมือนกันว่าป้าเขาจะไม่เชื่อและยอมเล่า
แต่..ผิดคาด เมื่อท่านพยักหน้า
“จริงๆ หนูนาถ อยู่กับพ่อสองคน เพราะแม่กับพ่อแยกทางกัน ช่วงหลังมาพ่อเขาทำธุรกิจล้มเหลว เป็นหนี้เป็นสินมากมาย เจ้าหนี้เปลี่ยนหน้ามาทวงกันทุกวัน บวกกับช่วงหลังๆ มานี่ดื่มหนักไปหน่อยและไม่ค่อยสนใจลูกสาวเท่าที่ควร เมื่อแก้ปัญหาไม่ได้ พ่อเขาก็ขายบ้านให้ป้าแล้วย้ายไปอยู่ที่อื่น ป้าไม่รู้ว่า พวกเขาย้ายไปอยู่ที่ไหน แต่ได้ข่าว มาเรื่อยๆ ว่า หลังจากพ่อเขาฆ่าตัวตาย แม่ก็มารับไปอยู่ด้วย แล้วนำเงินที่ขายบ้านนั่นแหละรักษาตัวหนูนาถ ที่ป่วยออดๆ แอดๆ มานาน แถมเข้ากับพ่อเลี้ยงไม่ได้ ทั้งสองไม่ค่อยกลับบ้านตรงเวลานัก แกคงเหงานะป้าว่า เฮ้อ..! ”เล่ามาถึงตรงนี้ป้าตาบก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความสลด
ทุกคนมองหน้ากันด้วยดวงตาละห้อย นั่งคุยอีกสักพัก ก็ยกมือไหว้ขอตัวกลับ แต่ศิลาอยากรู้เรื่องจากปากเพื่อนร่วมชั้นของนิลนาถอีก
“ปภาวดี เธอคิดเหมือนฉันไหม? จริงๆเราน่าจะลองไปหาเพื่อนร่วมชั้นที่นั่งคู่กับรุ่นพี่ตามที่เราจดกันมาเถอะเผื่อได้เบาะแสมากกว่าของคุณป้าเมื่อกี้ก็ได้นะ ดีไหม รตา วีรนุช? ”เอ่ยปากบอกเพื่อนตามที่ใจคิด
ปภาวดีพยักหน้ารับก่อนจะดูรายชื่อที่กระดาษในมือ “งั้นเราพุ่งไปหาคุณปิ่นมณีเพราะพี่เขาอยู่ที่หมู่บ้านนี้ถัดไปอีกสองซอย”
ทั้งหมดเดินไล่ตามซอยและบ้านเลขที่ของรุ่นพี่เพื่อนของนิลนาถจนเจอ
ติ๋งต๋อง..
มีผู้หญิงผมบ๊อบใส่ชุดแซกสวมแว่นเดินมามองหลังผ้าม่าน และเปิดประตูออกมา
“มาหาใครคะน้อง? ”เสียงถามบอกความฉงนเล็กน้อย
“สวัสดีค่ะ พวกเรามาหาคุณปิ่นมณี รังสรรค์ นะค่ะ ไม่ทราบว่าอยู่ไหมคะ?”ทุกคนยกมือไหว้เจ้าของบ้านสาว และปภาวดีก็บอกเจตจำนงในการมาของครั้งนี้
“อ้อ..! พี่เองแหละน้อง”ตอบรับแล้วเดินมาที่ประตู “เรารู้จักกันด้วยเหรอ? มาจากไหนล่ะนี่?”ถามด้วยความสงสัยและยื่นมือไปรับแผ่นกระดาษที่ศิลายื่นส่งให้เมื่ออ่านแล้วก็เงยหน้ามองทั้งสี่อีกครั้ง “มาๆ งั้นเข้ามาก่อนสิ”
ศิลาหันมองเพื่อนๆ ที่พยักหน้าให้เข้าไป
ทั้งสี่เดินตามปิ่นมณีเข้าไปนั่งที่ห้องรับแขกปภาวดีทำหน้าที่แนะนำเพื่อนๆและตัวเองบอกจุดประสงค์ของการมาในครั้งนี้อย่างล่ะเอียด ปิ่นมณีนั่งฟังสักครู่ ก็ลุกขึ้นไปรินน้ำโดยมีรตาตามไปยกมาเสิร์ฟเพื่อนด้วย
“เอาล่ะ พี่เล่าให้ฟังเท่าที่รู้นะจ้ะ”ปิ่นมณีออกตัวก่อน
“เริ่มแรกที่เห็นนาถนั้น เพราะเราได้นั่งคู่กันในชั้นปีสอง จริงๆเขาเป็นคนร่างกายอ่อนแอ ขาดเรียนบ่อย บางทีก็มาเรียนสาย นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เพื่อนๆรังเกียจและไม่ค่อยมีใครอยากคบ พ่อเขาช่วงนั้นไม่ค่อยเอาไหน
บริหารธุรกิจก็ล้มเหลว เลยกินแต่เหล้าชอบโกหกหลอกลวง เล่นการพนัน คนแถวนี้ตอนนั้นไม่มีใครชอบหรอกต่างก็บอกลูกหลานของตัว เพื่อนๆ ก็พลอยรังเกียจนาถไปด้วย บางคนก็แกล้งต่างๆ นาๆนาถเลยกลายเป็นคนเก็บตัวอยู่คนเดียว
เวลามาเรียนก็ชอบซุกร่างกับโต๊ะเรียนนั่นแหล่ะ พี่ว่าเธอเป็นคนโดดเดี่ยวมากนะพอดีมานั่งคู่กับพี่ที่เป็นคนไม่ชอบคุยก็ยิ่งแล้วใหญ่ และช่วงนั้นเป็นช่วงหน้าฝนมีนักเรียนย้ายเข้ามาพอดี
เอ..ชื่ออะไรแล้วนะ?
อ้อ..! ใช่แล้ว ริญลดา สุดใจ ตอนแรกๆ ที่ริญลดาเข้ามานั้นยังไม่ค่อยจะมีเพื่อนนะเลยคบกับนิลนาถอย่างสนิทสนม ทั้งสองตัวติดกันเหมือนปาท๋องโก๋ จนแทบแยกกันไม่ออก
นิลนาถเมื่อได้เพื่อนก็ดีใจมาก รีบตื่นแต่เช้าเพื่อมาโรงเรียนทุกวัน ช่วงแรกๆก็ดีหรอก แต่พอนิลนาถไม่มาวันเดียว ริญลดาก็ได้เพื่อนใหม่เพิ่ม บวกกับความที่เป็นคนร่าเริงเข้ากับใครๆ ได้ดี มีสัมมาคารวะ ริญลดาจึงมีเพื่อนเยอะ พอนิลนาถมาโรงเรียนและรู้ว่าริญลดามีเพื่อนใหม่ ก็คอยแต่จะรั้งริญลดาให้ไปโน่นมานี่กับตัวเองจนริญลดาเริ่มเบื่อ
ความหวงแหนเพื่อน และกลัวว่าจะเสียเพื่อนไป ทำให้นิลนาถคอยตามติดริญลดาทุกฝีก้าวจนริญลดารำคาญมากขึ้นตามลำดับ ถึงคราวทนต่อไปไม่ไหว
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น