เมื่ออรุณพุ่งลงตรงลงทั่วทิศ
เป็นนิมิตว่าชีวิตเริ่มเคลื่อนไหว
น้ำค้างใบบางเบาจับพุ่มไม้
ปักษาถลาไกลไปร่อนรำ
แสงสีทองส่องมาทุกคราเช้า
บางครั้งคราวหนาวเหน็บเจ็บเพราะช้ำ
บางเวลาพาเหงาเศร้าประจำ
บางคืนค่ำพร่ำชมสุขสมใจ
ยามสายสายได้กลิ่นแดดที่แผดไหม้
กองใบไม้แห้งโหยโชยลมใหญ่
เหยียบก๊อบแกล๊บแสบทรวงช่วงก้าวไป
แต่ส่ะใจได้ย่ำตามตะวัน
ครั้งยามเย็นเห็นหมู่นกผกผินกลับ
บ้างรอรับจับคู่จุ๊กกรูขัน
อีกบางคู่เฝ้าคลอเคียงเรียงใต้จันทร์
เหมือนเธอฉันยามก่อนจะคลอนคลาย
พอยามดึกนึกไปใจวาบหวาม
ครั้นสองยามคิดครวญชวนใจหาย
คงจะเป็นแค่ฝันที่มลาย
หาความหมายใส่กลอนอ้อนฝากมา...อิอิ
*pear-aksorn*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น