ไย...เปลี่ยนแปลง...

โอ้..อกเอ๋ยเคยคิดจิตสับสน

เพราะเราคนบุญน้อยด้อยวาสนา

ร่างกายนี้จิตก็ดีที่ศรัทธา

สุดสายตาฝ่าฝันก็หวั่นใจ

คืนแรมร้างทางผ่านนานมาแล้ว

ลมวู่แว่วตามแนวดงคงสั่นไหว

ใต้เงาโค้งขอบฟ้ากว้างจะถางไป

แต่ไฉนไยท้อทุกข์ยากลุกเดิน

เมื่อเดือนก่อนพร่ำเพ้อเผลออยากสร้าง

วิถีทางเทียบชั้นนั้นแต่เนิ่น

เรี่ยวแรงใจอ่อนหมดจนอดเพลิน

พ้นโขดเนินป่าสร้างร่างซบดิน

เมื่อความฝันผ่านเลยเหมือนเคยนั้น

เป็นช่วงวันเปลี่ยวร้างทางสูญสิ้น

สิ่งมุ่งหวังเผยไว้ก่อนได้ยิน

มันดับดิ้นไม่เหลือเผื่อเงาใจ

เมื่อทุกอย่างเคยสร้างร้างรอยต่อ

ไม่มีก่อเพิ่มเติมเริ่มหมองไหม้

สิ้นทุกสิ่งทิ้งร่างอยู่ข้างไพร

บาปหรือกรรมคราวไหนไยติดตาม.../ฯ

pear ask-shorn 

๕/๑๑/๕๕