๐.แสนระทมขมขื่นยากฝืนนัก
เมื่อความรักยิ่งใหญ่ดุจขุนเขา
มาจากไกลไม่หวนคืนลำเนา
ปล่อยให้เราเหงาคว้างอยู่กลางใจ
๐.จึงรำพึงรำพันขวัญหม่นหมอง
น้ำตานองท่วมอกสะทกไหว
พ่อที่รักพลันพรากจากลาไกล
ดวงฤทัยสุดสะท้อนอ่อนอุรา
๐.แม่ร้องไห้ครวญคร่ำช้ำทุกข์ท้อ
ภาพของพ่อเคียงข้างไม่ห่างหน้า
จากไปแล้วลาลับไม่กลับมา
ไม่เคยห่างสักคราอาวรณ์จัง
๐.พอค่ำคืนวันนี้ยังไม่เห็น
มองจันทร์เพ็ญเพียรส่องไม่ปองหวัง
อยากให้เป็นเหมือนก่อนตอนพ่อยัง
ไม่ต้องนั่งคนเดียวให้เปลี่ยวใจ
๐.รอแม่รอคอยพ่ออยู่ตรงนี้
ในค่ำคืนที่มีดาวสุกใส
แต่ลางเลือนเมฆบังทั่วทั้งไพร
ทั้งดวงใจไหวหวามท่ามไอจันทร์
๐.มานั่งมองดาวสวยด้วยกล้องส่อง
เฝ้าแต่จ้องยามเคลื่อนเลื่อนตามฝัน
มีละอองหมอกหม่นบ้างเป็นบางวัน
วันนี้ไยดึงดันจะมั่นดู
๐.มองเห็นความเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ
ในความร้างว้างเผลอเพ้อถึงคู่
พ่อชวนเล่นซ่อนแอบแนบตาดู
คือลูกผู้อยู่หลังครั้งจากนาน
๐.เมื่อคืนก่อนยังจำอยู่ตลอด
พ่อมากอดแถมหอมพร้อมเรียกขาน
มาเถอะลูก พ่อมารับ ไปเที่ยวกาญจน์
พี่ชายเจ้าย้ายบ้านอยู่ฝั่งนั้น
๐.ย้ำละเมอเพ้อบอกไม่หรอกพ่อ
หนูจะรอให้แม่ว่างค่อยสร้างฝัน
มือสะกิดเรียกลุกมาเร็วพลัน
ก่อนเล่าเรื่องความฝันท่านปลอบใจ
๐.อย่าคิดมากลูกรักพ่อทักเจ้า
อย่าไปกลัวท่านมาเย้าเฝ้าเคียงใกล้
คงจะเหงาเหว่ว้าคราจากไกล
ใจท่านไขว่คว้าลูกที่ผูกพัน
๐.นอนต่อเถิดลูกรักหักความขื่น
ลูกต้องยืนยืดหมายสุดปลายฝัน
จะกี่ปีกี่เดือนหรือกี่วัน
ขอบุกบั่นเดินไปให้ใจชิน
๐.นอนเถิดขวัญลูกกลับแม่จับกอด
ร้องเพลงพรอดมโนราห์ร่ำคำถวิล
ให้ลูกรักที่แม่หวงดั่งดวงจินต์
ทุกข์ทั้งสิ้นหายจางห่างเจ้าไป
๐.เมื่อเจ้าหลับแม่กลับคำแผ่วโหย
ไร้ร่างโรยคนขลาดเขาวาดให้
ชีวิตคนบนทางสร้างเกรียงไกร
ต้องจบลงตรงไหน? ใครบอกที ฯ
~*Pear ask shorn *~ ๔/๙/๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น