๐.ลมโชยพัดผ่านเสียงเพลงแผ่ว
กังวานแว่วอ่อนไหวไร้รอยหวัง
จินตนาการม่านฝันไร้พลัง
ดั่งไฟชังสุมทรวงช่วงวันวาน
๐.นั่งทบทวนความคิดเคยผิดพลาด
ความหวังวาดเติมไว้ใครพาดผ่าน
มีความทุกข์รุมทับใจทรมาน
รอบรอบด้านม่านดำปิดดวงตา
๐ หลับเถิดนะเพื่อนเอย..เพื่อนคนดี
หนุนตักนี้แทนหมอนก่อนเถิดหนา
เป็นไออุ่นไว้แนบอกวันอำลา
กล่อมชีวาคราที่เหงาเศร้าฤดี
๐ ณ วันนี้เธอคนนั้นไร้สิ้นแสง
สายลมแรงโหมซัดดับรัศมี
เธอจากไปเพราะมีมารผลาญชีวี
คนใจผีคอยซ้ำย้ำมิวาย
๐ หลงรอยยิ้มคารมโอ้โลมนั้น
เชื่อในคำจำนรรจ์อันเรียบง่าย
แต่เล่นลิ้นแฝงเล่ห์เพทุบาย
คอยทำลายลับหลังทุกครั้งคราว
๐ น้ำตาตกตะกอนตอนเก็บกด
หยาดรินรดรอยแผลแม้เหน็บหนาว
เมื่อความจริงขื่นเข็ญเป็นเรื่องราว
เกลื่อนรอยร้าวใจหมองนองน้ำตา
๐ จงหลับตาพักผ่อนนอนเสียเถิด
อย่าได้เปิดโลกใจให้ใครหา
ลบรอยคราบโสมมหม่นม่านตา
สร้างคุณค่าในวันดินกลบรอยฯ
...แพรอักษร...๑๑/๐๒/๕๖
ขอมอบให้เพื่อนรักที่จากไปของพลอย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น