สุดขอบฟ้าแสนไกลในม่านเมฆ
เหมือนมนต์เสกดวงใจแม้นไกลหน้า
ความรัก ความผูกพัน มั่นศรัทธา
คือ สายใยห่วงหาพาอาทร
สายลมโบกโบยทุ่งหญ้าฟุ้งไหว
สายธารไหลเรื่อยรินผ่านดินอ่อน
เหมือนสายธารแห่งน้ำใจใฝ่อาวรณ์
รักรุ่มร้อนรุมเร้าเคล้าอาลัย
ขอจรดปลายปากกาจารจารึก
หยาดรอยหมึกเส้นสีพิสุทธิ์ใส
จารึกคำลายศิลป์สิ้นความนัย
ความอ่อนไหวก็โบกบินคืนถิ่นเดิม
รวมเป็นดินและลมน้ำกับไฟ
คือ ความรัก ความใส่ใจ ที่ได้เพิ่ม
รอยยิ้มนั้นตราตรึงคิดถึงเติม
เกลียวสัมพันธ์แรกเริ่มเสริมไม่คลาย...../
แพรอักษร
๐๓/๐๒/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น