๐ ใยให้หยุดตะวันนั้นเพียงครู่
เธอก็รู้ไม่มีทางเป็นอย่างนั้น
จะเจ็บปวดรวดร้าวเศร้ากี่วัน
โศกสุขฝันทุกข์เยือนเลื่อนตามวัย
๐ เห็นเธอพ้อท้อแท้แพ้ชีวิต
สวรรค์หรือลิขิตคิดสงสัย
ไม่หรอกน่าเพื่อนเกลอเพ้อแล้วงัย
เก็บความนัยไว้บ้างห่างความตรม
๐ อยากเห็นเธอมีหวังยังรอพบ
เพื่อจะกลบรักท้อรอดินถม
เลิกคร่ำครวญชวนคิดจิตใจจม
ทุกข์ระทมขมปร่าท้าโรมรัน
๐ อย่าไปหยุดเลยนะตะวันส่อง
แสงนวลผ่องมากมีที่บนหวัน (หวัน= ท้องฟ้า )
ให้ความมืดร้างหายย้ายไปพลัน
ฝุ่นละอองกองนั้นมันจะตาย
๐ อยากเห็นเธอยืนสู้รู้อย่างห่าง
รักเลือนรางบางช่วงล่วงก็หาย
จะขุดหลุมคลุมกลบลบด้วยกาย
สิ่งทั้งหลายคล้ายก้อนมันซ่อนใจ
๐ นะคนดีคนเก่งเร่งฝึกฝน
เอาชนะตัวตนพ้นให้ได้
เถิด..! แค่นี้อย่าท้อสู้ต่อไป
ทางสดใสมีให้เดิน เมินทางตัน
๐ ฝันเขามีให้สาวน้าวมาหา
ใยเธอมาจับราวเฝ้าอยู่นั่น
แล้วเมื่อไหร่ อีกเมื่อไหร่ถึงพระจันทร์
ร้อยความฝันเป็นช่วง..อย่าหน่วงเลย
๐ เราก็เตือนเพื่อนรักได้แค่นี้
ทางที่ดีทำใหม่ไม่อยู่เฉย
ทุกอย่างวางข้างหน้าคว้ามาเชย
ประตูใจเผยชมชื่นให้รื่นทรวง.../ฯ
แพรอักษร ๓๐/๑๑/๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น